E HUMBUR…Edlira Jorgji Doko

Tani, sapo ra muzgu gri i fjalëve dhe mbrëmja u vesh në çast me trishtim, detin nisa të kërkoj me këngë mes valëve, si zgalem fluturon mbi dallgë ky shpirti im. Oh, sa e gjatë është një natë ndërtuar prej vjeshte, tek qiriri shuan frymëmarrjen në flakën e mundit, a do kem durim të pres agimin pa trazuar në heshtje apo do shetis nëpër natë e stinë, udhët e fundit? Kam humbur si Vespuci nëpër oqeanet pa emër, veç një yll zgjat gishtin tregues në tokat e Amerikës, poezia që zien brenda meje më bën të ndjehem femër dhe puthjet e tua të zjarrta i bëhen barrierë frikës… Kam humbur... humbur... unë...