MONOLOG-Edlira Jorgji Doko

Ah, o zoti im, zot i shqiptareve perse na braktis, perse? Apo mos valle provon shqiptarine qe sa te beses jemi ne?

Shume tregove, shume genjeve, dimrin qellimisht harrove mbi dhè. Qellimisht dergon erera e tufane pastaj qan pse s'bejme lutje, e?

Erresira erdhi papritur, drita derdhi dhimbje pafund. Nje dhimbje qe duron dete, ne tokat tona u be furtune.

Asnje nuk e mbush me hare as pranvera qe erdhi, as pranvera qe shkoi. As zeri i bilbilit, as perulja mbi varre as dallandyshet e marsit, as gurgullima e kroit.

Nuk e permbush dot as dielli nuk e permbush dot as hena. Ne, udhetojme kuturu udhet e qiellit e kthehemi, per nje bekim tek nena.

Atdheu eshte e kaluara, Atdheu eshte e tashmja atdheu qe pret kaloresit e rinj mbi stuhi. Por ti zoti im, zot i shqiptareve mjaft na denove, mjaft mbajte meri.

Dhe prina ashtu si nje komete nje shqiponje lart mbi male: ndiqe dje, e sillna sot e behu kenge, e behu valle.

Ti e di, jemi gjak i vjeter,

fisnikeria e Skenderbeut, krenaria e Ismail Qemalit.

Mos na ngaterro kufinjt ne eter

jemi bijte e lotit, jemi bijte e mallit.

Hesht? qesh? me shan?

Bota eshte e eger, ndershmeria u plak.

Falme ne perendi, qe te hyra ne hak,

m'u thafte gjuha, ne rreze, m'u thafte!

Zoti im, zot i shqiptareve,

perkujdese pak popullin tim.

Bekoje token, bekoje frutin,

bekoje gjith shqiptarine!

Verona me 8 janar, 2016 10:47