MONOLOG ME PROFETIN-Edlira Jorgji Doko

Te kisha fuqine tende te kisha, lotet e syrit tend lotet, dhimbjen nga shpirti yt dhimbjen, fjalen nga nga goja jote fjalen, do caja nga pertej dallgeve dridheruese, do qaja etshem nga qielli im, do vuaja vetem neteve te thella, do flisja ne deshperim: Zot, zoti im kush je? Por nuk kam fuqine tende prej perendish, nuk kam lotet e tu shkumbues, jo! Une, une nuk kam dhimbjen tende prej trendafili, as fjalet, as keto! Me vjen turp. Jam kaq e vogel. Me vjen te gerthas, ne gjithesi. Ah, qysh u mbodh ky loti gongel e me perqesh perseri, malli im. Dua te te them, nje te fshehte(mos qesh!). Lehtas, (mos e bej,) gjaku me pushton! Keshtu si mekatari mekatin rrefen, pa cka se nje bote e tere degjon. Kur isha ne shkolle, kur isha, profesori gezueshem, me ngrite ne derrase, si lutje te perserisja, vargjet e brishte, brenda kater muresh, te ngjushta te larte. Zer' i fuqishem, rrenqethes, ushqyer e dehur me kupa argjendi, duartrokitjet hynin nga nje vesh ne tjetrin, keshtu brenda meje, sekret me mbeti; Gjembat e cmendur e kenga permendsh. Ku dija une c'ishte poezia? Ku dija une c'ishte hartimi? C'te them, letersine e vjeter? te re? Ku dija une c'ishte betimi? Ajo erdhi nje furtune erdhi beftas, nuk foli as nuk me pyeti, filloj te shkruaj naten, si kukudhi, kur perendonte dielli, kur flite kopshti. Qe atehere qe ndjeva, te gjitha dhimbjet, te gjitha gezimet, si nje anije ne stuhi mes ererash, si shiu i bute e i rrembyeshem, si bora e pare qe vesh gjithcka. Qe atehere qe te kerkova falje, qe atehere...