GRATE E GUXIMSHME -Edlira Jorgji Doko

Kur nje grua rrefen sekretin e saj, do te thote, se nuk mundet me te mbaj ate peshe, ne shpirt. Do te thote, se ndjen neveri per gjestin, dhe futet ne nje mekanizem me ingranazh te fuqishem qe e bene te cliroj gjithe vrerin nga venat. Do te thote, se ka nevoje per ndryshim radikal, te gjej veten e saj, te flas, te kuptohet nga turma, te kerkoj te drejten e shkelur. Do te thote, se, nuk i intereson opinioni publik. Perqendrohet tek shendeti. Por, per nje here te vetme, qe kemi akuza te hapura, na cmendin mendjet e mbyllura. Sipas meje, nuk bejne tjeter, se te mbyllin ne qeli te erret vajzat dhe grate. Cilat? Ato qe punojne neper shtepi, neper fabrika, neper zyra. Nga-ndonje-here me ngjan me nje enderr, me stinet e saj. Ndodh edhe kjo ne jete. Mos ti fusim te gjitha ne nje mekat. As te mbrohen... sigurisht. Ka gra, qe bejne kontrata per nje "nobel" o nje "oskar", me nje akord te shemtuar, nje barrikade me gjethe qe shkerrmoqen. Ka gra, qe pendohen, e luftojne te rifitojne lirine e tyre dhe behen shembull per te tjerat. Nuk ndodh tek gjinia tjeter. Cdo fjale dhe veprim eshte nje fitore, edhe mbasi koha ka ecur. Kupton diferencen mes kundervajtjes dhe karrieres. Kupton piken e saj te dobet, kalon lumin e dhimbjes... Gruaja eshte nje sfide qe nuk te merzit kurre, - thote Falaci. Ne kembe, zoterinj, perpara nje gruaje, - thote Shakespeare Nese Zoti nuk do krijonte gruan, nuk do kishte bere lulet,- thote Hugo Bekuar Zoti qe krijoji gruan, se eshte drita e mengjesit, dashuria e familjes, puthja me e bukur, krahu i ndershem i burrit, -them une. Te guximshme jane te gjitha ato qe akuzojne hapur, se ka te tjera, qe iken ne boten tjeter me pishmen. Mos u lodhni kurre te hapni zemren tuaj, tregoni cdo shqetesim, cdo gezim, cdo plan per te ardhmen; kerkoni nje mendim tek shoku, tek armiku; kerkoni falje kur gaboni, sepse eshte njerezore... Folu dhe atyre qe s'te flasin, sqaroji dhe ata qe nuk te kuptojne, humbe kohen edhe me njerez te ligj; ja vlen te jesh njeri i ndershem. Gjithesia eshte prone e te gjitheve, jemi njerez te lire, dhe si te tille duhet te sillemi. LA DONNA FORTE La donna forte è consapevole di sé e non si nasconde mai dietro maschere né si vergogna delle sue fragilità e imperfezioni. È una donna che vive con gran dignità, senza ipocrisie o falsi sorrisi. Non passa inosservata e sa far rumore quando serve, guarda sempre avanti, oltre l’orizzonte e si rimbocca le maniche con sguardo fiero, senza mai farsi né usare, né omologare. Non ha bisogno di apparire, perché “è”, non cancella la sofferenza dai suoi occhi, e non gli importa se le lacrime gli rovinano il trucco, perché è dal suo dolore che trae linfa e forza per rialzarsi e combattere. La donna forte ha carattere e lascia solide tracce camminando prima con passi incerti e poi decisi. E non nasconde i suoi sogni, perché la donna forte è una forza della natura, è mare in tempesta, è vento che trascina, è gioia che dilaga. Non è sempre facile incontrarla, non è facile amarla. Va amata per quel che è, perché è vera, sincera, perché mostra la sua vera essenza solo a chi ama, senza falso pudore e senza presunzione. La donna forte è passione vissuta con eleganza e sensibilità. Amala, rispettala e non ti deluderà mai. E non si allontanerà mai dalla tua anima, perché la donna forte, quando ama, ama incondizionatamente! - frammento Attenzione : Questo frammento della mia poesia è stato rubato da un poeta italiano che si chiama Agostino Degas (Frau). La prima volta lo aveva pubblicato con autore web, poi citt. - No, dico, caro poeta, la poesia è di EJD. - Io lo trovato su web senza nome, mi rispose. Sapete la pazzia che fece dopo un mese? Era già l'autore della mia creatura. -.- SE VUOI AMARE UNA DONNA FORTE Se vuoi amare una donna forte, ti serve poco, cosi poco, che non ti costa nulla. Se vuoi amare una di personalità inconfondibile, non ci voleranno i regali, denaro, e lusso. Si accontenta di attenzioni, (quelli sono gratis) un bacio, un abbraccio sincero, e molto, ma molto amore. Se voi amare una donna forte, amala con tutto il tuo cuore, con tutto te stesso... Diventa il suo uragano e portala dove si sente protetta, amata, lontano dalle bocche sporche e le lingue velenose, e fuori, da ogni male. Diventa il suo pirata e rubagli il cuore dal petto, dominala, falla raggiungere le stelle... Entra nei suo sogni e diventa eroe, entra nella mente e falla impazzire, entra nella anima e conquistala... Diventa la sua patria, la sua bandiera, la sua libertà, la sua confessione, e non falla mai smettere di parlare.. Lasciala sciolta come una puledra selvaggia, di entrare libera nel tuo corpo, di farti amare desiderato sentirti come un re, di chiamarti " o tu mio signore! benedetta sia la tua madre che ti mise al mondo, che benedetto tu nella mia vita." Mai zittirla, mai incatenarla, mai picchiarla... perché quel giorno che lo fai, ha smesso di pensarti ha smesso di sognarti, ha smesso, definitivamente - di amarti! -.- Una cellula di donna antica Sono una donna di altri tempi. Vivo in un epoca di maschere: Di amori sorrisi e cieli finti. Pago con vita la mia libertà. Ogni giorno pestata, petalo per petalo. Frustata a sangue stella dopo stella. Non so spiegare le frustate a turno, Ma rifiuto la schiavitù, seguo me stessa. Non vi dico l'omertà e il silenzio Di miliardi occhi cechi bocche cucite Confessare la verità non è più un pregio Dio! di questi tempi, l'onestà ti uccide. Dopo tante torture, condannata sola sola In una goccia di sangue pelle e fibra Pesarono alla bilancia un piume e il cuore mio: Una cellula di donna antica. -.- SE VOLETE SCONFINGERE UNA GRADE Se volete sconfiggere una grande donna se volete che lei muoia per compiacere le vostre anime aride se vi fa sentire bene e invincibili nelle fiamme dell'inferno se vi consola quando siete tristi e soli se vi delude la vostra vita se non ce la fatte ad arrivare in cima del successo se siete nati in un cielo senza stelle Non incatenala con parole vuote Non create battaglie senza ragione non andategli mai conta la sua giustizia non cercate alleati macellai di uomini (donne e uomini piccoli) non ascoltate le voci delle tenebre non obbligatela di tornare sui suo pasi Perché vedrete con i vostri occhi la sua tenacia di essere una bandiera rosso al vento perché sentirete nel vostro cuore dolori incancellabili di non averla come trofeo perché ascolterete senza sosta il suo nome di non riuscire a dare l'ultimo addio Se volete sconfiggere una grande donna Se volete averla acanto se volte il suo profumo di femmina, di madre, di artista se volte il sua calore nelle vostre braccia se volte che vi fa impazzire di primavera Voi lo potete sterminarla o bruciarla viva voi avete questo diritto voi potete sognare a baciarla e toccarla come fa il sole con le rose come fa la pioggia con i boschi come fa una nonna con il nonno, ma solo offrendoli il vostro amore solo ad ammirarla per quella che è giorno dopo giorno, autunno dopo autunno a prendere cura per le sue rughe, per le sue imperfezioni e contare i suoi capelli bianchi Se volete sconfiggere una grande donna offrite a lei tutto il vostro essere e lo avete schiava per sempre lo avete ucciso con tanto amore. - frammento -.- Non mi lamento. sono una poetessa sfigata nata per volere degli dei nel tempo sfigato. il fiume non trova mare il mare non trova oceano e il sole non incrocia la luna. non mi lamento. non piango più, tanto la felicità è diventa sorda la libertà è ceca e la vita tace. non mi lamento. il mio grido potente non ebbe gloria la parola non trovò mai un rifugio sicuro mentre l'anima è lotteria ma io non mi lamento. ci saranno altri occasioni in terra o in cielo per dimostrare chi sono quanto valgo non mi meritano i lupi le iene e i sciacalli la mia patria non mi merita ma io continuerò a crederci in me, per la mia patria e la mia famiglia non mi lamento non ho altri armi di combattere strategie di vittoria né altri doti dolci e buoni eccetto la dignità e l'onestà se questo è un crimine e la mia punizione e giusta? io non mi lamento! frammento new entry in tutto il mondo -.- GARDATEMI LIBERAMENTE GIUDICATEMI Guardatemi bene e dritto nei occhi dalla testa ai piedi fuori e dentro, pesando ogni sorriso e lacrima, dal silenzio urlante fino ad urlo muto, guardatemi liberamente giudicatemi, senza paura o pentimento, cosi sciolti come sono io, apertamente come me, e ditto quello che vedete e sentite liberamente, apertamente, guardatemi voi signori e signore, conosciuti e non, di culto e non, dal suolo al tetto del mondo, ditemi in ogni lingua umana, senza pudore e paure, come si parla tra genitori e figli, tra cittadino onesto con la patria, come un mafioso pentito o un peccatore inginocchiato davanti al altare: Vi sembro io una donna sfigata in cerca di visibilità? Vi sembro io una gatta morta in cerca di calore, o una Chihuahua che si rotola per terra abbaiando, saltando di gioia, e leccando i piedi del mio padrone mentre mi indossa la catena d'oro al collo? Vi sembro io una donna che bacia a casaccio che tradisce facilmente o una donna di bassa autostima? Una che si mette i piedi sporchi dentro al cuore? Vi pare che io sono tanto capace di e per sfidare il supremo celeste? Vi pare che io sono obbediente a tutto, spogliando la mia Parigiana tra le gambe per un bacio folle in orgasmo? Ma sinceramente voi lo pensate?! -.- Il cielo si muove. Ero lì. In mezzo le rose. Guardando verso alto le stelle. Ma non c'erano. C'erano montagne di nuvole grigi, bianchi, grigi scuri e bianchi grigi che danzavano rock end rolls, cha cha cha, folks, e fox con una velocità da capogiro, su e giù, incrociati, con ritmo e senza freni. Le luci fulminanti accompagnati dal tuono forte e rumoroso sgocciavano come per sbaglio gocce di pioggia su di me. Giravo la testa, il corpo in sincronia e cantavo il sogno americano 'singin' in the rain '. Un momento tremendamento bello. Urca. Indescrivibile. Avete mai visto il film: l'Avvocato del diavolo'? E se è un si, portate in mente quella scena quando si muovono tra loro angeli e demoni. E bene si. Quasi cosi vidi il cielo dal mio giardino. Il giorno era martedì 27 luglio 2021. Il luogo, la città dell'amore. Verona. Indimenticabile. Tremendo bello. Vorrei rivivere questo acquerello mix di colori e fantasia reale di nuovo. Come quell'quadro di Jons Constable. Aggiungendo me scalza e bagnata, piena di paure rientrano e uscendo di casa tre o quattro volte. Frammento new entry in tutto il mondo -.- RISPOSTA ma che c'entra carissimo quello che dici con la scrittura: tu poi essere figlio di... sei diplomato con voti alti per...tutti i tuoi parenti sono artisti...che sei discendente di alfa e di beta...che hai sangue blu.. che hai tutto in famiglia...sei felice dove sei arrivato ...e bla bla bla e bla bla... Questa parte arricchisce la fantasia con realtà, ma scrivere veramente è un mondo a parte, tempesta di emozioni ; più problemi hai, tanto il potere della musa ti consuma; più litigi e povertà hai, tanto la adrenalina di sognare averli; più ti infastidisci con la politica, fede e altri manipolazioni mentali, tanto la voglia di dire e scrive la tua, e non come lo dicono i altri semplici umani, ah, no no, dimenticalo quella pace buonista solo per partecipare; ti devi alzare da quella pace noiosa, a rulli di tamburi e striscioni colorati scritti male, scordatelo, non fa per i veri scrittori. Quella roba puzza, puzza dall'alto, dalla testa ai piedi. Per noi esiste solo verità, rivoluzione e peso in ogni singola parola, come e quando si pronuncia, il valore della musica; se è quella filosofica di Schopen la vita è pensierosa, se quella requiem di Mozart la vita lacrima, se è quella di Vivaldi la vita suona a quattro stagioni, se è quella di Schubert la luna diventa cigno e danza come una quindicenne a Riva di Garda. Scrivere veramente non dipende da chi sei, ma cosa voi essere. Ti faccio un esempio ; nel mio paese di nascita, costrutto di cassette, vicino al fiume Vjosa, gli abitanti erano persone semplici, pochi con università, e il resto gente comune. Io per quelli ho scritto le migliore poesie, lirica, prosa e racconti. Ti giuro che vano a ruba. Non scriveva nessuno cosi prima di me in Albania. Voi che erano comunisti ed era vietato la liberta di pensiero, o voi che l'Albania non ha scrittori veri. Ha scrittori buoni. Quando le mie amiche erano snob a raccontare stronzate, io, cominciai da mia madre mio padre le loro sofferenze, ho di loro le melodie più belle del mondo. C'e tanto amore, tanta povertà. Portai la vita del contadino a essere prezzato invidiato per quello che è. Cosi cambiai la mentalità fosca di molti scrittori. Sono indietro con la lingua italiana, ma ti immagini che vulcano divento io poi? Santo cielo, terremoto, uragano, indimenticabile, eterna. - frammento amichevole Risposta Sinceramente io non incolpo le mafie né le persone di mala vita. perché farlo? fin quando la legge non vede non sente e tace, loro hanno tutto il diritto di spassarla e scamparla con e calpestando la nostra libertà. Non li accuso di niente perché tanto colpevoli non lo sono. loro hanno fatto una scelta di vita, sbagliato, ma è pur una scelta. è lo stato la nostra morte. è lo stato che protege spia e da informazioni. è lo stato che deve essere condannato per tradimento, alla sua nazione, è lo stato che deve rispondere per collaborazione, lo stato. poiché nessun giudice è al sicuro, e dove la legge non si può difendere, non esiste la pace. Solo la tempesta porta il cielo sereno, e la rivoluzione umana cambia potere aria e da speranza di sognare alla gente. frammento amichevole -.- Se ami tua madre, rispetti tutte le donne, se ami la tua famiglia, ami anche lo sconosciuto, se ami la tua patria, ami ogni paese del mondo, se rispetti la tua bandiera, rispetti anche quelli degli altri, se sei credente, credi in ogni fede, se sei giusto con te stesso, se infallibile con gli altri, se cerchi la libertà, rimedi l'oscurità degli altri, se hai la luce dentro di te, sei benedetto dagli dei, hai una famiglia meravigliosa, hai dei maestri ben costruiti, hai una comunità con gradimenti alti di civiltà, hai un paese ricco di valori, hai intorno a te, un mondo da invidiare. -.- Per una vera donna Per una vera donna non conta il grande numero di amici per una vera donna non ha importanza il rango sociale, la ricchezza, la raccomandazione. Ha importanza il valore della vita, il calore umano, il fascino della forza per farcela. Per una vera donna nulla è scontato. Si accontenta anche con poco, sente dolore anche per una goccia di lacrima (di gioia o di tristezza sia), raccoglie frammenti di sorrisi volati come foglie in autunno, richiama i ricordi stagione per stagione per non perdere di vista mai la bambina spensierata e scalza, la fanciulla che parlava con gli alberi e i animali, senza dimenticare di quanto è cresciuta. Per una vera donna non è un problema di dire la verità, né di affrontare un branco di lupi. Non ha paura della morte, e non si nasconde dietro al suo dito. -.- La gente.. La gente.. La gente è un branco di lupi. Se urli, urlano. La gente è un gruppo di iene. Se piangi piangono, se ridi ridono. La gente è un popolo di scimmie. Se ti arrampichi si arrampicano, se fai dei versi imitano. Se diventi qualcuno diventano delle serpi, traditori, I riconoscenti. Sputano come la lama. Con poche parole ti perseguitano. Si vendono e ti vendono. Comincino di sentire odore di sangue, di dolori. Diventavo vendicativi e malvagi. La gente la gente. Chi lo capisce questo popolo di scimmie è un vero e proprio profeta. La gente la gente chi capisce questo essere misterioso . -.- Amore mio, Se ci sei adoro camminare scalza, essere spettinata, struccata, libera, e lasciare cuore e anima nelle tue braccia per offrirti quella felicità mancata.. tenere acceso l'universo dentro di noi per vedere ogni alba e tramonto insieme, bacio dopo bacio, gioventù dopo vecchiaia, vita dopo morte. Amore mio, se ci sei, io non manco mai..... -.- In questi anni di sole nero ho visto una folla di ombre schiavizzate con occhi mati e luce senza anima: Parlare di libertà Innamorarsi senza cuore Partorire ogni tramonto stelle unisex Vestirsi ogni sera di luna rosa E di ridere della loro ombra. Dimmi caro poeta, Perché ho pianto? -.- State attente donne a chi aprite la vostra vita, a chi regalate il vostro cuore, a date l'opportunità di essere padre, state attente. Nessuno uomo sembra quello che è. Nessuno non può parlare del prossimo con sicurezza. Nessuno di noi non può ignorare la violenza. Nessuno può stare in silenzio. Denunciate. Denunciate l'odio, i psicopatici. Non bisogna avere paura di affrontare chi vi picchia chi vi tradisce chi vi fa morire lentamente abusando di voi, non avere paura. Lottate con fiducia e coraggio per tutte le donne morte. State attente. Trovate le parole di descrivere il dolore, le lacrime, il male, e la frustrazione. Sempre. In quei momenti sembra tutto normale, ma di normale ha poco niente. Non pensate due volte. Guardate la verità in faccia. Dimostrate che nessuno ha potere su di voi. Non aspettate di subire umiliazioni. Cercate aiuto. Non lasciate il tempo che diventa anni. Anni di tempesta. Anni di buio. Credete nelle vostre valori. Valori di donna di mamma di artista. Una madre per suo figlio e capace di vendere l'anima al diavolo pur di vederlo felice e nella strada giusta. Non si arrende né davanti alla tempesta né davanti alla vergogna. E capace di mentire di rubare e di uccidere pur di farlo sentire felice. Una madre per sua figlio è capace di subire di andare via lontana pur di vivere in libertà insieme al suo cuore corpo e mente.. -.- Sono nella età più bella della mia vita. Mi sento onorata di essere questa che sono, da dove provengo, di come sono evoluta, di quanto sono cambiata e la voglia di sognare ancora e ancora. Sono orgogliosa di avere radici umili, mi sento desiderata e ben voluta anche con i capelli bianchi, anche con le rughe di mezza età. Chi mai aveva pensato di fare la strada della luce, le vie della libertà fino ad arrivare al sole. Ero così piccola così campagnola così insignificante per il mondo che sembravo un grano di tempo di passaggio, così piccola che una goccia d'acqua in Oceanio è grande a confronto a me. Mi sento così forte, scontrosa, libera e indipendente, così pura e scoperta, che non voglio perdermi più da nessuna parte, da nessuna donna per essere il suo idolo. Mi sento idolo. Fu difficile da capire la vita, la morte. Fu dunque una vera e propria guerra la realtà. Una storia di non ripetere ma di ricordare con tanta voglia di essere attenta. Molto attenta. -.- Avevo tanta di quella gioia di risentire di nuovo quei tuoni di emozioni, valzer di fiori, per vedere le tremule al vento, correre ad ogni cinguettio dei passeri, ingelosire a tal punto di scrivere due versi d'amore. -.- E poi.. e poi, arrivano quelli o quelle all'improvviso nella tua vita, cosi, come la pioggia d'estate, senza invito o conoscenza fisica o lavorativa che ti sciupano la tua anima sfacciatamente e liberamente, zitti zitti e buoni buoni, in silenzio, vedo non vedo, parlo non parlo, con una biografia moderna che dico: accidenti che bravi. Accidenti a me, perché sono cosi ignorante e ostile? Dico tra me e me: apri i occhi ignorantona e impara. Basta con il croce in mano. Meriti di più. Ma questa perplessità non dura a lungo. Mi scorzo, mi incoraggio, mah... tutto si ribalta ad un scrocchio di dita e stordimento di ciglia. Per carità, non me ne vogliate, no perché sono pessimista, al contrario, mi nutro di speranze e sogni io, ma altro che intelligenza, sono delle montagne di frana, sabbia impugnabile, i raggiungibili per il male che possiedono. Sono delle pecore, pappagalli in coro, aridi e senza amore. E mi ridico di nuovo tra me e me: stai buona. meglio una ignorante piccola con l'universo dento, che bufoni e bugiardi ignoranti morti secoli dentro. -.- LADRI DI ANIME Non rege più questa falsità sui social. Ruba anime. Mangia cuori. Occhi vedenti - ciechi. Orecchi sani - sordi. Bocca bella - biforcuta. "Non so. Non è colpa mia. Lo trovato su web." Finitela lanciafiamme. Premi senza premi. Basta fare i finti tondi. Perché diventare complici del male? Non puoi parlare di poesia se non sei poeta. Nemmeno se sei presidente, parlamentare, architetto o un semplice cittadino. Non puoi. Non è egoismo, non è superiorità. Semplicemente - Non puoi. Perché il linguaggio è celeste, profetico, in codice. Perché devi conoscere in profondità la follia. Si, un poeta è folle per la sua natura. Nasce e muore folle. O, non rege più la maratona dei buonisti crudeli. Non si può più di giustificazioni. Non servono a nulla. Per un "mi piace" o un "commento", è guerra. Per entrare in una antologia poetica, accidenti, non si capisce se quello dell'altra parte del mondo è una persona fatto di carne e ossa, o un robot? Non conosci intenzioni e fregature. Casse editrici che si sfidano al ultimo patteggiamento. Editori che gonfiano il conto corrente. La legge non vede non sente che tace. L'umanità in caos. Al diavolo il nostro buon Dio. Al diavolo i nostri antenati. E non finisce qui. La poesia nuova che viene pubblicata oggi, al indomani lo hanno smembrato, torturato, girato in nome vivo o morto, profilo ingannevole o vero, adottato altrove e chi sa quanti gemellati esistono, redattori pagati, sodisfatti, ma non si ferma qua l'odissea della Troy. Incontri di nuovo sciacalli pieno di oddio. E basta. Smettetela di bere sangue umano. Pipistrelli. Uccelli dell'inferno. Disturbati di sadismo, feticisti, sociopatici, bipolari e quant'altro non sappiamo, vi prego. C'è un limite a tutto. Cantautori che costruiscono sogni sopra un testo poetico prendendo al poeta (o meglio rubando) la parte nuova. Quella migliore. Tutto accade davanti a miglia e miglia di persone. Persone con nome e cognomi. Oggi fano i complimenti al poeta, dopo pochi minuti al cantautore o al attore. Tutto accade ferocemente. Guai se denunci apertamente. Vieni attaccata da moralisti amorali. Ricaricando a te la colpa. Oppure esistono i pancia pieni che ti dicono. Evitta di rispondere. Non arrivi a nulla. Evitta di farsi male. In teoria funziona quando hai denaro, sei capo del clan quando sei intoccabile. Non rege per le persone oneste. L'onesto di difenderà sempre. Parlerà sempre. E' la sua natura. E' il suo credo. Un capo clan se ne sbatte delle parole. Un onesto lotta le ingiustizie. Attori che sciupano testi poetici (preciso, di quei testi bomba) uccidendo l'autore originale e vantarsi a vuoto, non riuscendo a leggerla con la carta in mano. La recitazione? Fallita. Disgustoso, no? Tutto per un po' di gloria. Di gloria finta. La gente si diverte quando stai male. Quando piangi. Quando soffri. Quando perdi la pazienza. Davvero è insopportabile la ipocrisia umana. Da una parte parlano per la propria famiglia, come diventare migliori, postando in continuazione citazioni, saggi, figli, cugini, genitori, amici, il paese di origine etc. dall'altra, sorprendentemente, diventano peccatori scagliano la pietra ai sconosciuti. Ho un flash, Gesù in croce. Piove sangue. Sofia dolore. Sbattono finestre di luce, trema l'universo. L'apocalisse della nuova era. L'omo mangia l'uomo. Social diventa tempesta immortale. Dove piovono falsi sorrisi. Dove sbucciano gli amori finti, programmati a regola d'arte. Volano uccelli senza ali. Cantano asini pecore che non sanno cos'è né hanno sentito sinfonie e rap. Domando: Come riescono fare esse o critica? Una passarella al infinito di pupazzi. Con uomini e donne. Poeti veri e non. Esse poetica con fioco a luce rosse per i ladroni. Liberamente. Nessuno non dice niente. Premi per fanciulle non cresciute emozionalmente. Premi per donne over 80 anni. 80 anni nonne e schiave del sistema, capacissime di tutto. Sinceramente? Sono delusa. Molto provata. Rido e piango. Rido perché il carnevale non delude mai. Maschere e dolci dell'anno scorso e quello precedente sono serviti gratis. Piango perché mi sento pura. Non rege più questa falsità. Smettetela di essere inutili. Provocatori. Bulli. Fantasmi antichi. Perché dominare un altra anima, ci vuole il cielo dove partorire le stelle, la terra dove piantare il dolore, e il cuore extra large per il grande amore. Ladri di anime che non vi fermate davanti a niente. Non avete niente da perdere. Ahimè, è vero, siamo vittime senza scudo. Nudi e crudi di fronte al sistema buio, burocratico, e mafioso, ma auguriamo vita lunga a voi per gridare la nostra gloria un giorno. Perché difenderemo i vostri ricordi, il dolore, nostro amore e la nostra stessa vita con la vita. frammento GLORIA IN VITA ETERNA A TE GIUSEPPE DI DONNO MADE IN LIBERTA' NEGATA Questa dittatura (mai sepolta) succede in democrazia del ventunesimo secolo: Prima ti domandano cos'è Covid, Poi ti ospitano in tv per dire la tua verità, Poi ti tolgono il posto di lavoro da direttore d'ospedale a medico di base, Poi ti prendono in giro giornalisti corrotti fino al midollo e donne medioevale a luci rosse, facendo di te un professionista ridicolo quando ti impegni con anima e corpo salvando vite umane quasi gratis, (80 euro un sacco di plasma). Poi ti distruggono la dignità l'onestà e lasciandoti solo come un traditore o peggio di un cane bastonato senza protezione sotto la pioggia, (quando sei un eroe), E poi come non contenti dal bullismo commesso, i cannibali servitori del male, ti obbligano a tal punto di togliersi la propria amata vita. Succede a Mantova (Italy). Succede in Grecia. Albania. La libertà negata va di moda in tutto il mondo. Se in dittatura vive una dittatura, in democrazia, vivono molti poteri dittatoriali. Non siamo liberi. Non abbiamo imparato niente dalle guerre. Rivoluzioni senza fede fano ritorno dal al di là, L'uomo rimane animale. Il peggior due piedi terrestre. E, al in domani tutto si dimentica in un bicchiere di champagne, brindando la morte altrui nei nostri applausi, consci e vegeti, aspettando la nostra immensamente impazientemente e pregando alleluia con gioia. - frammento new entry in tutto il mondo Sono la legenda io (1) Sono.. Una Aquila Solitaria Io, che vivo tra cielo e terra, tra nubi e pioggia, venti e oceani, inferno e paradiso. Il mio nido è la montagna, là dove regna la pace. Il mio amore vulcanico è il sole, là dove si nasce e si muore. La mia Bibbia si chiama amore. La mia bandiera si chiama amore. La mia patria si chiama amore. La mia forza, essere, stile di vita si chiama amore. La mia preghiera è la natura. Il mio sguardo è l'orizzonte. La mia lingua è il vento. La mia veste di Dea è la terra, l'universo, le stagioni e ogni valore . La mia fede si chiama uomo. Il mio popolo si chiama la razza umana. Il mio confine è Alaska e Antartide. Il mio inno preferito è la libertà. La mia paura è l'amore, la pace e il silenzio. La vittoria è la guerra, solitudine e sopportazione di dolore. Non temo terremoti tempeste e siccità. I miei piedi antichi piantati bene camminano anche nell'oscurità, i miei occhi grandi e di luce vedono piangono silenziosamente il regno sotterrano sepolto e perduto, le mie mani toccano accarezzano i sogni non esauditi dei morti. Trovo di tutto; eroi senza gloria, eroi senza nome, traditori pentiti, milioni di cadaveri torturati, fucilati, trovo ossa di dimensioni grandi piccoli, urla paure unghie rimasti come segno d'addio, E dico oggi al mondo intero: La mia bellezza non è fisica ma ereditata nonna dopo nonna, bisnonno dopo bisnonno, Ho radici profondi sono quercia secolare che ogni uragano cerca di straparli al mio sangue, tremando nell'aria come in autunno le foglie, sciogliendosi come in primavera le fiochi di neve. E dico a voi avversari e nemici: Il mio tallone d'Achille è nelle mie braccia di orizzonte, nella mia testa d'oro, nella mia anima gigante, nel cuore tenero, e nel orgoglio di donna onesta, mai venduta e mai comprata dalla mia nascita. Eco perché mi invidiate, odiate, rubandomi, violentandomi mente anima e cuore, e lasciandomi sola. Perché sono speciale io. Sono legenda io. Immortale io. Sono reale io. UNE JAM LEGJENDA 2 Grua e pathyeshme Me garojne grate me diplloma e gra me te bukura nga une, Por une, veten, nuk e quaj intelektale o nje perri nga plejada, Ato me imitojne cdo gjurme, cdo heshtje, puthin si une e vuajne dhimbjet e mia, Dhe kur une e le boten e duart e tyre do vijne te vjedhin vetmine time. Nuk kane ku te vene, C'te bejne? Ku te shkojne? Jam e pathyeshme. Deshmi e pamohuar. Frika s'ben per mua. U lashe atdheun, e erdhen moren fshatin, U lashe fshatin e erdhen e moren familjen, u lashe familjen e erdhen te vidhnin heshjen e vetmine Jam gjeni. E pathyeshme. toka e qielli jam UNIKE. Kisha pasuri nje kosht te vogel ne fshat, Nje qen, lopet e delet, barin e trendafilat, babain e nenen, vellezerit e motrat, diellin e henen, ajrin, Vjosen, lirine, I solla ne leteraturen shqipe njerezisht e sinqerisht pa prekur faunen e pafajsesise, Se komunizmi kishte divieto ne komunikim ne gjuhe e shprehje. Kur Olimpi fliste me fjale te medha metafora qe s'dinin prejardhjen une zgjodha jeten time, pa imituar askend. Por filloi virusi ed dok dhe preku shpirt me shpirt qyet me qytet, ne korije ne luguna, shpella e bregore te behej simfonia e deshiruar e pa degjuar asnjehere, Filluan intrigat, kurthet, komendite e tragjedite, Nisi beteja qe kishte nje lufte nga i madhi tek i vogli. U lashe atdheun, e erdhen moren fshatin, U lashe fshatin e erdhen e moren familjen, U lashe familjen e erdhen te vidhnin heshjen e vetmine. Jam gjeni. E pathyeshme. toka e qielli jam UNIKE. Packa se u dekoruan pa merite: pa krahe e qiell pa dashuri e pa mendje pa nder e dinitet, Ato flasin te nesermen per nenen, patrien, sa te lavdishme jane duke shkelur kanunet e gjinise. Ka gra, gra e gra .. gra te mira si une qe jetojne ne nje litar mbi gremine, e qe te shkosh ta luftosh duhet ekuiliber e zotin ne gji, ndryshe ke humbur qe ne fillim te zgjdhjes ta qellosh mbas shpine kur e vetmja rruge eshte dashuria. Ato gjunjezohen, zvarriten, lengezojne ne vendin tim s'lane autor pa lepire kembet, Behen ne turm si grencat, si mizat ku zhurma e tyre tremb yjet dhe turren te etura mbi mjaltin tim, ne shpirt e ne zemer, ne gjak e ne mendje, per pak epsh te cmendur. Se ato e dine, e kane te qarte zjarrin qe gatuaj nga buzet une, puthjen qe leshoj si meteor, nje kafshim, a nje shkelje syri eshte ndryshe nga qe japin ato. Jam gjeni. Unike. E paimitushme. E pavdekshme. Perendite, tashme, nuk habiten per fuqine qe dominoj, Nuk nderhyjne me Por qendrojne ne gadishmeri per tradhetite e djajve. Dekad e lodhshme, mister nate e pambaruar dukej ulerima e hijeve, fantazamat ne delir mbas fluturimeve qe bej pse fundin e botes sodis pse diellin e kam ne sy pse ujevare kam gjinjte pse jeten e kam ndryshe. As kisha enderruar te jem kjo qe jam, ju betohem, As ne imagjinaten me te thelle kurre s'e enderroja, Jashtetokesore, legjende jetuese, ATHINA JAM. Tani ju e kuptoni pse grinden grate te jene une, pse nuk i ul kryet askujt, pse e ngre zerin e nevrikosem, (edhe pse duhet te hesht,) Nuk duroj padrejtesite, nuk kam nevoje per vemendje, JAM AUTOKTONE. PERANDORE. E PATHESHME. Dhe kjo grua LEGJENDE JAM UNE. Ne asnje shkalle sociale qe kur njeriu zbriti nga meteoret, Asnje grua ne rang boteror ka duruar kaq dhune e perbuzje, U coptua im ne grup. Interneti eshte ujk. U munduan burrat e atdhet e jashte te dashuronin nje qelize nga imja, Por une? Une jam grua me kembet ne toke e krahet ne qiell, Ndryshe, shume ndryshe nga te tjerat ndaj perqafuan urrejtjen, qarket e shkurter, Se ne lufte e ne dashuri cdo eshte legjitime dhe mesazhet me kuajt e reres thermohen, Qindra komplote e mijera pabesi c'perberi magjine e henes, Dhe arrita te qeveris planetet sepse nuk mund te ndodhte ndryshe, JAM NDRYSHE NGA TE TJERAT. SHUME NDRYSHE. JAM AUTOKTONE. PERANDORE. E PATHUESHME. Shenim: eshte fragment autobigrafik. Tre faqe me autor te ndryshem (qe une do ti citoj ne liber) e kane ndare ne emra te huaj si perkthime. Si behet nje krim i tille? Eshte nje dhune UNUKE ne BOTE. Nuk gjeni nje grua tjeter. JAM UNIKE, UNE. GJENI. -.- GRUAJA E FORTE (5) Gruaja e forte si jelekantiplimb mban krenarine se per drite ne erresire ndez buzeqeshjen e sy reflekton si hena e plote ne Garda Gruaja e forte eshte si vera ne kantine pa helm e te deh perhere. Veshtire ta hedhesh ne dore di te caj oqenet e qiej me dhimbje, gjen forcat e humbura ne acar, ecen mbi re, e enderron fuqishem te ribehet dhe njehere, nga varri ringjallet, nga jeta pranverohet. Nese i jep nje puthje te ofron njemije, e nese i jep jete ta kthen me dy tre fish me jete. sepse nje difekt te madh qe ka eshte mirenjohja dhe nuk harron borxhet, as miresine e huaj, as lumturine e verbuar. Duhet takt ta duash perhere sepse po iku, s'kthehet me kur dashuron eshte e fisme e leoneshe pa kushte o kontrata e komplimente. Gruaja e forte lind nga eksperienca rritet me plage nga pabesite e njerezve ushehet me emocione pasionale lartesohet e madheshtohet nga hyja ne te sepse gruaja e forte eshte fenomenale. Unike, s'ka shoqe te dyte. Gruaja e forte ka zemer delikate por qe mbart nje bote te tere, Dhe shpirtin sa nje horizont ku yjet e hena e dielli banojne, e ka tokat pjellore te moshes me male te larta vyrtytesh me fusha te gjera bujare. Eshte pak kokeshkembe por eshte e paster si perendia, shume e drejte shume e lirshme, por nuk calon vdekjes i trembet dashurse. Eshte veshtire te hysh brenda, nuk mund gjithkush, ama nese arrin te hysh, nuk del me qe aty. E nese arrin ta zberthesh e behesh ortak, dije ke nje strehe ne dimer dhe naten nje oxhak. Nese arrin te hysh, mbetesh sigurisht e natyrisht ne dejet e saj prej DIVE, nje PERANDOR i pavdekshem ne eternitet. Po hyre te lumte, e ke fituar. Vdes e ringjallesh Aty.

Edlira Jorgji Doko ihtsi29oSp onagahosShnhto soos2t0rue1d9 · Contenuto condiviso con: Tutti DUHET TE DENOHEM Nuk ndryshoj rrenjet e vjetra mbaj gjyshen mbaj nenen stampen e gruas se lashte dhe pse kam gjysem shekull ne kokcke. vallezoj dashuroj fluturoj si nje cupeline luftoj mesoj ritem si grua e madhe fisnike koha shkon e une harroj moshen ne rrathet e gjakut harroj cdo thike ne mish cdo shpate ne plage por jo nga vij e ku e kam trullin nga njerezit pres ate qe nuk me dhane kurre privilegin e lirise ne rrobat e tyre firmate nga intrigat nga ligesia dhe epokes hipokrite, qendroj larg kam ves te shkul gjembat e per kete une duhet te denohem kam ves te heq helmin e per kete une duhet te denohem kam ves te keq mos mbushem me urrejtje e per kete une duhet te denohem.. te denohem, te denohem te denohem sepse nuk bej pjese ne keshtjellen e uqjve sepse nuk skllaverohem sepse nuk kam vend ne rebuliken e te perdaleve sepse ata nuk qasin gra te vjetra as gra jo imorale, ata te njohin nga balta ne sy ata te njohin nga era qe vjen ata te njohin nga dhuna qe ushtron dhe nese nuk ke keto vyryte te poshterimit, harroje te hysh ne boten e te keqinjve ne odat e mafiozeve dhe ne kullat e tradhetareve Nuk ben per ta, je kot, me kuptoni, je kot e per kete duhet te denohem ne kryq me zjarr a me gure ne grup? Mos kerkoni nje zgjidhje i perdorin te tera metodat Kur duan me bejne kryqezim kur duan me djegin ne ture druresh kur duan me qellojne me gur. Ja Krishti Ja darko ja madalena per hater te tyre denohem por ata e dine, ku e kane vendin jemi ndryshe nuk puqen motet dhe ku s'puqen motet mbetemi ndryshe ata shkelin eshtrat e te vdekurve te lashta te martireve per liri themeleve te thara te mbarsur prej cdo hesterie lavdohen triumfohen coptohen psheretijne si vjeshte dhe brengat i ringjallin e shfaqin hijet ne syte prej porcelane vjedhin e mbledhin simfoni engjesh mbledhin fare e fis ndersur nga terbimi i pushtimit e thurin kurore gjembash me dhimbje profetike nga pleq, nena me femije gjer tek vajzat e mitura e shkallojne e vershojne si ujqit ne hene e plot te shpartallojne me hakmarje.. e me pas reklamojne bijte, teze e halle, daje e xhaxha, sikur jane te paqte. flamurin e atdheut e bejne arene gladiatoresh disa prosituta disa lezbike e pushta e hiqen sikur bejne beteja atdhetare se quhen shqiptar - kjo eshte imja zonje, i thashe gruas se panjohur por ajo donte perkujdesjen time - kush je ti, me tha, greke, sllave. - pse ti qe vjedh, je shqiptare? ne cdo pashke katolike me vendosin buqeta trendafila ne cdo pashke ortodokse lidhur me fjongo pabesie kercejne dancen e virgjreshes ne syte djallit nje uri qe kapercen vdekjen ushqehen e nuk ngopen per nje hic e gjithmone duke patur uri i gjen por ata jane ne gadishmeri kane sy dhe poshte kembeve shikojne venat e diellit pertej horizontit nga kosova ne shqiperi nderkohe mua me puth dielli ne lule te kokes ne buzet e jetes ne cdo agim te ri ne krahet e tij me peshperisin kaq embel miremengjes dashuri. -.- PATRIA E CREDOJA IME ESHTE DASHURIA Ju lozni me perflisni me dengriruat si gjeni, qeshni me mua se jam e vogel (edhe pse fatin e kam perendi), Ju egersoheni tmeroheni derdellisni e papagalloni gjithe diten e gjithe naten per lavdine e prindereve tuaj te humbur ne humnera femijerie, ju hakmerreni do vazhdoni ta beni sepse jeni hije pa hije diej pa diell njerez pa shpirt te dashuruar pa jete. ju mund te beni c'te doni me vetet tuaj por timen, ju lutem, eshte sakrilegj, sepse nuk ju detyrohem aspak me jeni ne borxh gjer ne fyt ca ne toke e ca ne qiell une nuk kam kerkuar shume: nje cope dhè per atdhe nje cope dhè per nje strehe nje cope dhè per nje varr nje gure mbi koke me emrin e pagezimit zemra te qendroj integro shpirti te ike i virgjer ne lumturine e viteve feminore te prehem e lenduar dhe e dhembur prej thikave te stineve. nje rrjedhe uji kam kerkuar per te vaditur grurin nje peme ku te kendojne zogjte nje grusht prush ne vater per dimer femijet te mbaj ne gjoks nje dritare pa hekura te shikoj yjet nate per nate dite per dite vit per vit gjer sa te mbyllem ne barre, harruar ne qeli, une kaq pak deshirova, por m'i patet mohuar. Te gjitha m'i moret; nder dinjitet bukurine e gruas e te nenes, atdhe fshat e fis, por nuk mundet te ma burgosni diellin ne mua ajrin qe thith oqeanin me furtune as vdekjet e njepasnjeshme te mijat ku ujvarat e fantazmave bejne gosti, ne nje lume notojne shtepia e atdheu, ne nje trokellim ndihet mungesa dashuria dhe mirenjohja, lufte pa fund beteja pa ane aty ku jeta me ka kafshuar me terbim, une i jam pergjigjur me puthje e kafshim, aty ku jeta me qellonte pabesisht e barbarisht i kam mbledhur ulerimat e ne nje tufe pellumbash ei dergova ne peligrinazh, kam qare per te, kam qare per veten me nje simfoni te eger e autoktone ne bermudhen e shenjte te tokes, te zjarrit e te ujit, ne ikjet e dhembura kam ikur si nje kaprrolle me shigjet ne tru, jam kthyer e bute duke mos u lutur as pergjeruar xhelatet anemik, kam kerkuar, e pretenduar thronin tim, lavdine time, dhe ate prinderve te mi, dhimbjet e zhgenjyera, frikerat pa fryme sebashku me gezimet dhe enderrat ne gji e duar shtrenguar, keshtu ka udhetuar kunder rrymes pa rryme eres pa ere shekullit pa shekull keshtu njoha atdheun e dashurise ketu ku banoj une aty ku dashuria eshte throni i lutjes ku dashuria eshte perendia ime e credoja e legjendes, po deshet te sheroni hesterizmin qe ju percjellin eterit ne gjak kembelepres e cakallaxh sa mundni cmilohuni nga urrejtja e ne s'ju ngopet qejfi na, na na, bujrum, qelloni me gure prape, eh...epersia e turmes (kur jeni si une vetem) padyshim edhe e njellojte me epersine e tufes se ujqereve per gjah, te uritur per mish, gjak, kufoma te braktisura qe s'ka perendi ta ndal. syte e turmes ne eksitimin e siperm jane syte e bishes ne gjurmet e freskta, qe ndjen ne heshtje per se largu lakmine e dhembeve ne trupin tend, kafshes dhe turmes shpinen mos ia kthe, destinin ta kane shenuar te vrasin gjithesesi, sado te veshtrosh perreth para vdekjes gerthitet luftohet si burrat vdiset si grate; kurre prej frikes, frike kishte edhe jul qezari me alear e oborrtar fisnik ushtri e kavaleri por ja ngulen thiken syte ne gijotine. mos kerko meshire (ndihme sigurisht po) te poshterojne dhe vdekjen e bukur, e vetmja gje e shenjte kur ndodhesh ne epersine e turmes e tufes se uqerve te uritur eshte perballja me dashuri, por shpinen mos ua kthe as egersirres as turmes .. lufto gjer ne piken e fundit te gjakut gjer ne frymemarrjen e gelltitur vdis si njeri edhe se i trembur e me zemer ne dore qe dridhet si purteke a zog ne kafaz, frika eshte njerezore, vdekja nje formule banale, edhe kur te ngene lavdi qiejve e tempull ne toke. jeta me mesoi me korrogjoi me adoptoi sic jam me beri te persosur heroizmen nuk quhet lavdia suksesi, o nje vule me pushtet, eshte qendresa liria me veteveten, fuqia e perballjes fitorja mbi urine e turmes, e mira mbi te keqen. (fragment nga shkrimet ditore qe hedh ne fb dhe ne blogin tim, te vjedhura pjeserisht nga herman cuka. dhe jo vetem kete, eh,, sa perpunime ben kjo lezbike, eh. si bente ne fb e saj, si? nuk me njeh? e pata shoqe dhe e debova. pse i mbylli poezite? sepse ia marr dhe e denucioj me fakte e ajo ka vetem nje motiv: te kete zili si buce. s'eshte lezike tha? po me aketa caka cfare beri per vite tera? ysh) KURRE ME une nuk do te kthehem me kurre ne hapat e mi te vjeter, pashe ferrin e ferrit e kafka e kokes mu zgjerua nga dhimbjet. jam nje grua e ringjallur mrekullisht. nga varri im u ngrita si stuhi mbi lisat e vjeter duke shpetuar femijet e mi te coptuar e torturuar nga hiri i kohes moderne, nga vapiret me epsh gjakpires e pedofil. kam rilindur per dashje te zotave nga mishi im me flatra prej ari forcen ma dhane zemeraket e zemeruar bashkefolesit e kombit tim ku ne cdo qytet e fshat mbajne peng nje cope jete nga jeta ime si trofe urrejtjeje e hakmarrje seksuale disa mazokist. une jam tashme nje grua e ringjallur teper vetdijshme ku shkel cfare them jam patrona e vetes. me shume mundim e gjeta rrugen e humbur, dhe sketerrat fluturova, dhe zjarret me zhulaten lekuren, zhurma dhe hidherimi me dhane pushtet, dhe s'kam per t'u kthyer kurre ne hapat e mi te vjeter. i kam mbyllur dyert dritaret dhe driten erresires e injorances. Lamtumire u thashe te gjitha stolive te shtira byzyliqeve prej ari, dekoratave boshe e njerezve qe me shkaktojne panik. o bashkeadhetaret e mi, nuk jam me ajo qe isha! jam ringjallur, jam e forte, s'kam frike. kam ndryshuar per mire, per me mire. e kam gjetur veten ne mua, vogelushen e vogel e bera grua ne mua, jam tjeter, tjeter une, jam nje grua papeshe - koke e kembe - dashuri. kam prekur fundin e jetes me duar di c'eshte varferia, di 'ceshte lluksi kam ecur zbathur, kam pare femije zbathur, kam pare gra nuse te reja te jene tradhetare ortakut, naten te ikin me dashnoret dhe ne mengjes ti perqafojne me buzekuqin e puthur, ne varrim te qajne lot krokodili me fjale ere. kam pare inteletual te burgosur te shfaqen te lire, por barku i tyre bosh bente marrezira revolucion per mbijetese. une u rilinda mes historise njerezore mbijetova thrillit prej guximit. kenget e mija te lirise behen frymemarrje per burgaxhinjt e komunizmit me valet e mia te gjakut gerthasin lavdi vetes. o bashkeatdhetare, o poet, o nena e gjysher e vajza te mitura mos me konsideroni te dobet, te paafte se une jam patrona e vetes. Na ndajne rruget, me gjithe perpjekjet qe bera ne emer te kombit tone, te atdheut tone per nje clirim nga tradhetia e lashte, ju nuk kthyet mendje, i prete freret e miresise dhe humbet si gjethet ne ere, si delet ne mjegull, u dorezuat shejtanit per pak ar, e shejtani u merzit, u hakerrua mbi ju, as ai ju pranon ne thronin e tij as ai i do tradhetare e suzare. Zeri im ngjit qiejt, u perzie, u lakmua nga mijera gra fantazma, grushtat e mi u mbyllen dhe shkruajne poemat me te bukura ne bote, kam ikur nga harta e arberise, per te qene larg vuajtjve, e gjithe atyre zinxhirave sklleverie, asaj hipokrizie te papershkruar, me metafora fyese e therrese, kam ikur, larg une. o bashkeatdhetar, o poet, o njerez, une nuk jam me ajo qe isha. une jam nje grua e ringjallur per hir te perendive dhe tashme kam gjetur rrugen time, e me keqardhje ju them: UNE s'kam per t'u kthyer me kurre, ne hapat e mi te vjeter! Mbaroi, kaq duroi aenku juaj ngazellues mbi vdekjen time. Paqe ne jeten tuaj! tani kendojne e mbreterojne perendite e qiellit, drita e hyjve, zjarri i diellit, dhe ajo, ah ajo binjakja ime: madheshtia e lashte e Athines! lezbikja herman cuka si nuk vjedh dot me, i hedh si perkthime. jane recituar ne video, e ?ia ka hedhur nje poete afgane. kemi bashkepunim poet hajdut shqiptar me disa italian. keto fillojne nga autoret tane qe behen ne italisht. ka mijra faqe ne internet.. sqarimet poetike jane publike ne nje status. eshte bere keq, kaq keq poezia e avganes, qesharake, saqe nuk po e marr mundimin te bej nje analize. duket qe eshte - VJEDHJE ORIGJINALE. -.- MOS ME DUAJ... Mos me duaj o vendi im, mos me duaj... E kam mesuar pikellimin e rrefuzimit perbuzjen sociale mos barazine e jetes dhe diversitetin e pa ngaterrueshem qe ne vogeli.. Te ika fshehurazi e kuturu, te vura ne kryq e ne plumb, te shava e qava sikur te ishe fajtor, mesova te arratisem te denigroj por nuk munda dot te te urrej, fisnike jam ende te dua, ende vuaj, per ty luftoj.. Mos me duaj o qyteti im mos me duaj! Kalldremet ku shkela i bera profeci ne mendje, aty ku rashe e gjaku u mpiks e bera nje ishull ne harte qe mbaj tauazh ne shpirt, aty ku degjohen ende zerat feminore vrapimet ne diell e lotet ne hene as humba, as u venita as te mbajta meri qe s'me le zerin te kendoj qe s'me le krahe te fluturoj, qe s'me bere kurre qytetare me dallge Adriatiku e Joni, te madherishme si Vjosa, pjellore si arat e gjyshit ne Shushice, hyjnore si skulpturat e xhaxhit Ilia.. Te ika fshehurazi e kuturu, te vura ne kryq e ne plumb, te shava e qava sikur te ishe fajtor, mesova te arratisem te denigroj por nuk munda dot te te urrej, fisnike jam ende te dua, ende vuaj, per ty luftoj.. Mos me duaj o fshati im mos me duaj! Ne diten qe do vij une ju do beni Pashket dhe Krishtlindje, do me ngrini si nje kupe boterore, ne qender do beni nje statuje, e vere do pime e mish qengji do hame te dehemi gjer ne agun e ri, prane nje kaba me klarinet dhe iso zerash per kismet, kisha mos pushoj liturgjite e kembana pa fre te bie gjer ne varrosjen time. Mos me duaj o shtepia e atit tim, rrefuzome dhe ti! Ne themelet e tua kam enderrat e para Ne muret e tua lotet e dashurise Ne catine tende kam vendosur universin Te bera me eshtrat e eterve me gjakun e eterve me mundin e nenes, eh, aty kur flutururoja mbi rete e asgjeje. Ika o vendi im nga qyteti im, nga fshati im e nga familja ime. Ika, po ku? S'gjeta token e premtuar, as globin te derdhur ne ar? Ku? Per ku? Ku te flija kur zinte nata? Ku te zgjohesha kur binte dita? Urija e tokes meme s'sherohet me lot, ajo do pak cice nga nena, perkedhelje nga babai nen bekimin e perendive. Mos me duaj as ti shteti im i papushtetshem, mos me duaj! Per ty asnje qelize s'me ndjen rrenqethje, -kurre, mai, potè, never... Ne te gjitha ideologjite e tua pa jete kerkove me cdo kusht te me blesh kerkove te shitem, kerkove te me beje bashkfajtore si veten.. Mos me duaj! Ti kam grisur qiejt e frikes e te urrejtjes te tradhetise pa lavdi, nuk kam nevoje per lavdata pa merite grada e cmime pa merite, une dua shpirtin tim puro sic linda qe te jetoj ne boten tjeter.. Me gjitha padrejtesite qe me bete me gjithe ferrin qe kalova vetem dora ime e arte do ju shkruaj e gjalle e vdekur per ju gjithmone pa zarfe e rekomandime do gjeni ne qiell nje testament: Mos me doni, une do vazhdoj ta bej! Me ruani si syte e ballit per nje dite te lashte, kur kujtesa te ringjallet bota te gjelberoje e pranvera te fiorise serish... Ju mos me doni, kam une dashuri per te gjithe ju! Une jam perendia e padukshme qe do mbije ne gjurmet e hapave te mengjeseve tuaja.. Une jam dielli juaj, ju jeni shiu im. une jam cmenduria juaj ju jei lotet e mi, une jam enderra juaj, ju jeni trishtimi im, Une jam Ju, Ju jeni une. -.- KODI I HESHTJES Nga heshtja e fjales m'u trishtua zemra e shpirti u arratis duke pritur liturgjine tende imzot, dal ngdale po mesohem te qep fjalet e dhimbjen ta hesht.. te hesht kur me ngulin shpatat ne mish harbutet te hesht nga heshtja me vjen nga heshtja dhe cdo heshtje ka kuptim ne heshtje te hesht kur gjaku pulson e s'arrin tek zemra te hesht kur brinjet kullojne ne pritje te hesht kur digjem prej mallit te harbuar edhe kur heshtja del nga une me mijera zera te fuqishem edhe kur heshtja behet fjale e fjala thermohet shumezohet ne pergjigje te hesht kur fjalet mi rrembejne djajt e valvitin flamurin e urrejtjes te hesht edhe kur heshtja s'hesht para vdekjes time te hesht te hesht me shume se heshtja se heshtja heshtja ka kodin e saj peshon sa nje lot femije me shume se universi qe dot se qeveris se heshtja heshtja ka kapricot e saj si une grindet me veten si une asnje fryme s'e mban dot sekret nga syte e nates e veshet e dites te hesht te hesht qe ne heshtje te iki nga kjo bote, me lot ngarkuar me jeshilekun e ajrit me driten e gruas me heshtjen e virgjer te dashurise hyjnore do hesht o lemsha debore, do hesht, e mbas kesaj leshoni ujqit ne kafazet e mendjes, bresherite e plumbave ne qelite e ftohta, e fjalet helmuese te mumifikuara brenda jush, eh sa fantazma folen por vdiqen pa drite do te hesht, do te hesht pas fjales se korruptuar, do mbaj zotin udherefyes, te ikurit ti ngre nga varret e tu jap heshtje te gjalleve, ne cdo fjale e miresi prej dashurse do deshifroj kodin e heshjes nese mundem te hesht. vetem atehere kam mesuar lexuar e shkruar statujen e bukur te heshtjes dhe une do jem bere grua e madhe. fragmente te vjedhura nga iliriana sulkuqi. eshte e ndersur nga autoret e tjere. Do t'i merren te gjitha vjedhjet. Asaj dhe gjithe bodellos poetike. te gjitha jane gjera unike. UNIKE. S'kane pune fare me keto dhimbje dhe menyre jetese. fare. si behet nje krim i tille? pse behet nje krim i tille? -.- KANE FRIKE PREJ MEJE Kane frike prej meje. O, sa kane frike, Pleq me fytyra te ngrena e rrudh-mbuluar, qe s'i tremb as Zoti, as plumbi, Burra pa dije por me emer, qe ne nje krahe mbajne dashnoret dhe ne tjetren fantazmat shekullore, Gra shamizeza qe klithin: vdekje: Kane frike prej meje. C'i tremb, mos valle drita ime e albes, hedhur me rrenje nga syte e pafajsise qe ushqehen? Ngren kurthe kunder meje, baste, mallkime e magji, duan te me poshterojne, te me shtypin me doemos. Me radunet per medalje duan frymen gjer ne marramendje, gra e burra pa shtylle jetese, Hedhin Balten e zeze te shpifjeve mbi pastertine e gruas se lashte, Pastaj fillojne sulmin e pafund te fjaleve. Dashuria, dashuria, ah cfare ben dashuria e shkrete. Te ben tradhtear dhe vrares: Tradhetar sepse iken nga kanunet e ligjshme, Vrares se ne pamundesi shkel varret. Dashuria, ah, cfare magji krijon dashuria. Dashuri qe s'i shikojne dot hajrin. U mbylla dyert dritaret e qiellit, i lashe yjet jashte universit. Por ata shtirren. Ja psh. ajo sorra e bukur pa tru, kishte kapur skifterin e madh perkrahe ne pasarelen e burgaxhinjve. Koken e ishte kaq perpjete saqe qesha me lot, Skifteri ishte kaq krenar saqe volla. Dashuria, ah dashuria, sa vulgare eshte kete shekull manjak (mashtrimi eshte klonak). Shkuan te hanin ne turme (i pate selifit ne social?) hiqen inteletual, nderohen cmimet e vyshkura (ku shkoi njeriu, patriotizmi dhe inteligjenca?) Para ca ditesh kishte gara te tjera ne radhe e ne sira. Valvitet nderi i humbur si flamuri i lirise. Me tha njera: Bej shyqyr qe s'te fyejme, se paqe s'ke per te gjetur ndonjehere. Shkrimtari qe fyeva, vuri zemer mbi fyerjen time, ne pamundesi te nxirte vrerin nga gjaku gjeti nje vajze te re te pergjigjej ne vendin e tij. Dashuria, dashuria ben marrezira pa llogjik. E degjoni, ju, ja keto cmenduria ben dashuria. Atehere kur kane dashuri te hazuar, fryme e krahe prej genjeshtrash, pse egersohen me teper e shtijne me bresheri ne fushen e luftes, hedhin kunder meje, ne sulm te deshperuar, mekataret e tokes dhe te qiejve. Hoqa balten nga supet, E shpifjet e thashethemet pa themel ua mbylla ne gojat e tyre, Mora cfare me perket, Jam ketu e fuqishme si asnjehere, Ngrihem e madheshtohem para tyre me e bukur se kur, Nga goditjet bera ekuilibrin, Nga plaget mesimin, dhe nga vdekja Ringjalljen. Shenim: ky fragment qe ismail kadere parqet sikur te jete bere ne 1968 eshte vjedhje origjinale, dhe nuk ka vetem kete: "mesueset e fshatit, malli per atdheun, gjuha shqipe" e ca te tjera. Jane plagjiatura pothuajse origjinale te bere nga sklleverit e kadarese. ai ka qene lajmeruar disa here ne fb tim, por nuk ka interes. nejse, une jam e detyruar ta bej thirrjen, pa se degjohet apo jo, pak me intereson. ka dhe anomali tjeter qe ben kadare. emrat e grave dhe burrave te vegjel qe bej une ai pozon fotografi. pra, eshte ne dijeni te faktit te vjedhjes. e di gjithe poetika shqiptare qe jane VJEDHJE. -.- PA TITULL Kaq dashuri ka ne zemren time Sa ushqej yjet e cdo gjallese ne toke, Malet te ngrihen furtune ne fluturim Dhe fushat te derdhen me lulekuqe plot! Kaq dhembshuri te embel ka ne shpirti im Sa qiejt i mbledh ne pellembe, i mbush me drite, Dhe zogjte te kendojne dymbedhjete muaj ne vit Jo jo, pyll e korije mos ngelte pa gjelberim! Kaq hapsire te gjere ka ne boten time Sa shtreterit e lumenjeve shuajne etjen, Dhe detet i bej vale e dallge malli Jo jo, pa diell asnje hije mos mbetet! Jam perendeshe me gjak vdekatari Dhe si gjithe vdekataret e kam nje ves; Nese me vret, dihet, je pjelle e hasmit, Nese me do, nga goja e vdekjes, te heq! Nuk ishte pare ndonjehere ne atdhe Nga shekulli ne shekull, nga brezi ne brez, Nje shqiponje me krahe endrre prej hekuri Nje perandore demoniake e fuqishme mbi dhè. Nje evolucion rrenjesor ne Olimp Si ky qe po ndodh ne kete fillim shekull XXI, Lumturoni qe keni mundesi ta shikoni me sy Se nuk do t'ju ndodh ta lexoni ne tjeter jete... - fragment Ka patur momente te mrekullueshme ne jeten time, te clirta si era, te pastra sa bora, te flakta si ferri plot dashuri e pathos cmendurak qe uroj cdo gruaje ta ndiej ne lekure; ka patur nje drite te jshtetokesore ku ndizja yjet e qiellit cdo nate, e puthja diellin kaq me etje, dhe zoti me quante perendi; ka patur nje moment qe bota ishte imja, nuk kisha uri, as ftohte nga acari, as nevoje te lutesha besimeve njerezve pyjeve o zogjve; ka patur caste te paharrueshme, por edhe dite zie, kenge te vdekura me engjej vampir; ka patur momente qe thoja se nuk do mundja kurre te dilja gjalle nga kthetrat e djajve, nga sketerra e ujqeve, nga lugina e hienave dhe shpellaret e bujshem; ka patur momente te dyshoja tek vetja se isha e dobet e vogel e pa rendesishme per njerezimin, por sa shume i kam hyre ne hake vetes; ka patur momente qe thoja jam debile, jam injorante, por sa shume e kam ofenduar veten time; ka patur momente izolimi, vetmohimi, duel me demonet brenda meje, te isha kjo qe jam, apo skllave e bishave te lavdishem pa tru?Ka patur momente qe mora situaten ne dore, u bera zonje e vetes, dhe thashe: ok, ed, nuk te do atdheu, nuk te do qyteti, nuk do te fshati e fisi, fillo tani te mbledhesh forcat e te kalosh vullkanin ne shperthim po ta mbajti te jesh vetvetja. Ec ne rrugen tende qe te rrefyen prinderit e tu, bej sic te thoshte profesori me legjendar qe ka shqiperia, bej sic te mesuan dy gjyshet e adoptuara greke, jepu shpirt dije e shprese njerezve te vegjel e te medhenj, armiqeve dhe miqeve, beji nje perandori me gjakun tend, por mos lejo askend te hipi mbi qafe, te ofendoj, denigroj e te poshteroj. -.- U rrezua keshtjella me granuline prej rere, ne syte e pare te mengjesit, keshtu sic kishte bere Zoti ne pjelljen e tokes, ne shtate dite e shtate nete, muret e vjeshtes u shemben neper flake, fytyra pa fytyre digjeshin nen magjine e helmit ne shtize, ne vallet allafrenga te eres frynte ferri, me nje terbim te dallges ne shkemb qe dridhet dhe tani tabani poshte kembeve, fiolla debore mbi qerpik tunden si shami dashurie te zanave nga Ishujt e larget, ku lulet ndryshojne gjuhen ngjyren dhe tamburi i vdekjes pushoi. Ngelen krushit si mumje mbi kuajt prej gjethe, dhe dashurite u shkrine mbi vese si kryqi I Krishtit ne lutje.... -.- PSEUDOPATRIOTIT Shfaqesh patriot dy duart lidhur shqiponje ti Me kostum te kuq ne trup ne zemer gjak te zi Ben ca poza heroi pa ditur c'eshte heroizmi Ti tradhetar i kombit betuar mbi tradheti. Per te lare mekatet kercen xhamadani vija vija Nen ze e ne sekret vajzat e shqipes i ben prostituta E shquhesh patriot me fame o ti derri maskilist Nga nje media ne tv popullit ne sy i ve proshuta. Porsi mos mjaftoj gazi i vetes jep mend ne internet, Mjere per ty nje e vertete zengjin me nje komliment, Na hiqesh trim e shkuar trimit ne lufte pa lufte e pa armiq, Ti bastard i nacionalizmit - ti shqiptar pa shqiptarin. shenim: kjo pjese e jo vetem (cdo gje ne fb e tij) eshte vjedhur nga edmond shallvari. nuk ka sherim ky bipolar. nuk e zgjas me se ndyr gruan ne mua. nuk ja vlen. -.- PRIVILEGJI Une kurre nuk thashe, jam me e mira nga grate poete kam qene e detyruar ta them, Nuk imponova asnje miqesi te qendroj te komentoj a te bej nje kririke kam ecur me flatrat e mia, Nuk lypa kurre dashuri, jam vete dashuria, kam dhene kaq shume saqe qielli u dyfishua dielli u be gjigand e hena vallezon nate per nate. Une kurre s'kam thene s'gaboj, s'kam difekte jam e persosur, se jam qenie e gjalle e te gjallet gabojne, e pranoj njerezisht se jam njeri. Te gjitha keto nuk hyjne ne vokabolarin tim Une kerkoj drejtesine time mohimin dhe degnirimin pse poetika shqiptare vret gra te medha, te dinjitetshme plot vyrtyre korrur nder vite, dhe reklamon pemet pa fruta. Une keshtu thashe. Dhe kur thashe kete, brohorita me fuqine e shpirtit: une jam e verteta! Ashtu sic jam keshtu sic me sheh ne social jam reale, Nuk ndiej ofendim largimin te jap liri e fillimisht jam e verber, ze u dhashe zogjve krahe u dhashe enderonjesve respekt u dhashe te gjitheve, Se cfare fitova, mos me pyesni mua? Sa me e vertete u tregova si lepuj u ben njerezit, Sa me e sinqerte u tregova si ujq u egersuan engjejt, Sa me grua fisnike u bera si bishat u turren grate e vogla burrat e vegjel, dhe dola ne anen time te eterve e thashe: ed, e pamundur ne boten e rreme te gjesh gjilperen ne kashte dhe fillin e fjales me the te thashe Jo te gjithe gezojne privilegjin te quhet NJERI! Ky satus emocional autobiografik eshte vjedhur nga e pa njohura adela kolea. nga dolimos me pyesni. si shoqet. madein redaktor live. kemi shume pergjigje live te tilla qe kane perqendrim tek poetika shqiptare. te gjitha do t'u merren. mbaroi kjo farsitet prostitutash dhe lypsaresh. mbaroi. -.- NDRYSHE NGA DASHURIA Urrejtja dhe neveria jane ndjenja njerezore provohen ne faza te veshtira te jetes; disa ne femijeri, disa ne adoleshence e mesmoshe disa ne pleqri. Une i kam provuar dy fazat e para. E kam provuar ne lekuren time padrejtesine nje padrejtesi qe ka te beje me veten tende (preket direkt pronesia jote) Zakonisht krimin e trazimit te ndjenjave interiore e krijojne ererat e ngrira, pellgjet e zhabgave, sepse s'kane paqje me femijerine e tyre, as lumturise nuk ia ndjen kurre lirine. Eshte nje boshellek i pa kulmueshem njerez pa gjak lot e dhimbje dhe zakonisht lexohen ne fytyre, jo ne sy. Duan me cdo kusht pushtimin tend. Duan kembet e tua te ecin. Duan krahet e tua te fluturojne Duan zerin tend te kendojne e prap nuk ngopen, as kulmojne dot boshllekun. I shikon e thua: c'duan prej meje? Pse bejne teater kukulluat e teatrit? I fal, i largon, por mbeten sherbetor e skllav fisnik te pa deshiruar. I shikon. Pohon fuqimisht debilizmat pa koke: Pse ligeshohen kaq zezanet e kohes? Mos ndoshta u kam borxh e nuk e di? C'duan shembesit e dinjitetit, shembesit e krenarise shembesit e tradites, shembesit e njerezimit, dhe zhgenjyesit e demokracise? Nejse. Koha pastron plehrat nga rruga dhe permendoret do lartesohen. E se mbasi te bejne per te qare nukjane ne dijeni te faktit se nje dite bota rrotullohet e do te bejne per te qare. ( e ka perpunuar origjinal nje fantazme qe nuk ia bej emrin sepse eshte mall i redaktoreve. Kujt ia ka ngjitur kete fryme thoni ju? teatrit. hahha, po pse teatri te dhimbset kaq shune? prone e babait ishte? nejse. shkrimet jane keto ditote qe hedh per poetet carlatan shqiptar) -.- E pashe me syte e mi ferrin; e pashe kyqin e Krishtit dhe kamzhiket te feshkellejne terbimin mbi mua. Me rrahen...e me poshterruan mijera here; me hoqen zvarre pa meshire... dhe xhelatet me shikonin me urrejtje; e me gjuanin prap ata... dhe une ndjeja keqardhje. Ndonje grua normale kishte vdekur... me gozhden e pare. Fuqia ime kalon normalitetin; nuk mposhtem nga djajt e zinj as korruptohem Kerkoja me veshtrim gjakosur ZOTIN Por ata qeshin e perbuznin besimin qe kam ...une heshtja e mendimet leshoja ne mijera pellumba larg Dhe pse me gjakosen e poshteruar.... e coptuar jeten... jam ne kembe serish... sepse nuk u bera pjese e se keqjes grate si une nuk ulin kryet sepse jeten time nuk e pushton dot askush ate ma kane dhuruar prinderit e mi. -.- kam mbetur ajo qe isha qe kur linda, e gjer me sot dashuri e shpate s'i ndaj dot perendite e egjej deshmitar pa sekrete do shkoj ne varr kam ngjare nga babai, ca nga nena njehere diell e gjysem hena drejtesia me levrin neper damare drita rrjedh si lumi ne are nga mot me sulen kepushat s'fal minjte as lepurushkat me vrap cdo tradheti zbuloj nje luluni yjesh ne erresire percoj nuk do mundem kurre te mashtroj fjal e mall te vjedh s'e kam ne soj per ata qe ne vath futen pa leje per koke timen i bej te betohen dite e nate vargje thur njehere ne egje, njehere ne lume jam rrenja pema fryti e fara cfare prek une, ringjallet nga e para luftetare ne gjen e ne fis boten ne pak minuta gezdis muza ime eshte kokaine e coj ne terezi njerezine poezia eshte faltore per mua them fjale qe dua e qe s'dua shuaj dhimbje shuaj mall miliona njerez buke hane. (poezia eshte vjedhur nga moza shehi. cik e ndryshuar, por ne gjenetike eshte ajo poezi. autobiografike. moza nuk eshte poete, s'ka te bej me pastertine dhe poezine) -.- UNE JAM ATHINA Une jam Athina toka e perendive te lashta qe mbart oqeanet pyjet ujevarat, Ne syte e mi prej drite, udhetojne shekujt, e nga qiejt ngrihen ne fluturim shpend gjigand si ballonat e airoplanet e Da Vincit, ne krahet prej shqiponje zhduk ererresirat e mjegullta perqafoj e dehem me nje gllenjke universi. nga Egjeu ne Adriatik e Jon gjer ne Evrope e tej Atlantikut me thirren e me therrasin - Athine. Tunika e bardhe poshte kembeve ne tinguj lire mbi dallge kendojne kufomave te ardhura te vdekur mbi uje mish tortutuar e gjenital perdhunuar burra e gra pleq e femije ne burrasken per liri, shikoj eshtrat e gjyshit tim qe paqe gerthet qe andej ne emer te Zotit kini meshire mos e digjni historine ne maja malesh fryjne ererat veriu grindet me jugun i bardhi e lekura ngjyrash une jam athina zoga e bukur ne peligrinazh kalova ferrin ne kembe vetem muret e larta te indiferences fluturova mbi stine te panjohura e dite te frikshme qe kisha pare vetem ne perralle filma e tragjedi Shekspiriane si ishuj te zhdukur nga harta une jam athina nga hiri im u ringjalla s'lashe sakrifice e vuajtje pa provuar ika nga atdheu per me mire per nje cope jete ne toke te huaj por egersirat s'kane bese gjithcka qe kisha e dhashe gjithcka qe pata e ferfeliten tani nje emer kane femijet e mi - bijte e athines, per token e premtuar ofrova zemren ne duar kriminelesh per kufinjte e panjohur ofrova shpirtin se djalin qe mbaja ne bark e doja gjalle me tradhetuan fjalen e pasurine ma zhvaten ne gjirokaster patra e tirane. kalova shtigje te pashkeluara piva dhimbje me kupe qielli derdha vrer e mbajta zi e mplakur e baltosur nuk lypa buke e uje, as e humba lirine, ne mjerim i dhashe dashurise te pije uje te bekuar nga gjinjte e mi, mbi floket e mi geshtenje te prer shkurt e djalerisht dilnin thinjat e para e buzet care nga merzia pikonin gjak te mavrosur, qe u be peme e liman me dege e llastare plot enderra me lule e frut per pranvere, qe anija ne horizont te ece qe fari te feks ne bregdet njelloj si eterti e mi qe qofte ne keq a qofte ne mire ktheheshin rrebesh e stuhi ne luginat e thata i embli e i deshiruari shi, une jam Athina, grua perendeshe jam. Kete fragment poetik unik ne gjinine e saj ( e nuk dihet cfare ka bere me shume gjate viteve) e ka perpunuar live ne 2018 elida bucpapaj. ka qene qortuar ditekt. komenti i saj? rrugace. - me mire rrugace (jo qe s'jam) sesa armike e vetes dhe e qiellit. mashtruese ne cdo degrade. poezia eshte ne zanafile 2011 e gjer me sot ka episode episode. po te ishe kjo nuk do ishte bastarde dhe dhunuese me grate si une. as do verdhoje ku bej emrat une dhe te publikosh vjedhjet ne blog per buken e gojes. jo njehere, po gjithe heret. JAM NJERI I LIRE NUK I PERKAS ASNJE REKOMANDACIONI DIKTATURE O DEMOKRACIE TE RREME Jam njeri i lire, Linda e lire, Do te vdes e lire. Jam njeri i lire dhe nuk i perkas rekomandacionit dhe asnje diktature o demokracie te rreme- Jam njeri i lire, grua e lire, qe i perkas asaj gjenerate te fuqishme dhe grave antike ne fjale e ne veprim. Ne rregjimin komunist durova kamziket e komunisteve te egjer qe sot vetquhen demokrat. Jam grua e clirte e dlire e nuk duroj dot pabesite genjeshtrat dhe tradhetite. Jam grua e paster ne cdo gjenerate, ku ati im ngrihej qe ne mengjes e shkonte ne pune me o pa nje kafe dhe punonte gjithe diten e dites, i binte bretku per gjashte femije, qe i paiisi me shkolle te tere, bashke me nenen time, u bene mbrojtje dhe strehe per ne, hanin mishin e tyre, zbathur e pa ngrene u bene heronje per ne, por qendruan dhe pa u lyer me turp burg e internim. I perkas asaj gjenerate te fisme une, prandaj sot qendroj kaq hijshem e bukur, e sulmuar dhe e dhunuar cdo dite nga demokrat psikopat qe per demokraci s'kane asgje, as frymen, as jeten qe e jetojne per meshire. Dhe kete ritual ua kalova dhe femijeve te mi. E di, do vuajne, por ndershmeria, eshte liturgjia jone fisnore nder shekuj, nga stergjyshet e stergjysheve e me pas nip pas nipave. Jeta ime ishte nje traume e tera, vuajtje e varferi dhe nje arsye qe luftoje sot te jem madheshtore eshte kjo arsye favolose. Jam njeri i lire, grua e lire, poete e lire, nene e lire. I perkas botes e vjeter me rregjime mbi koke, me buke misri per 20 vjet, qe sot u bej autopsi autoreve big, bej kritike bio, poezi bio sepse jam gjenetike bio. Jam poete e lire e pa shitur e pa blere, sepse ruaj njeriun e ndershem brenda meje. Dhe si them nga vite nje poet i ndershem eshte poet madheshtor, nje poet i mire eshte njeri mire, dhe cdo poet ka biografine te shkruar ne muze, mos e pyesni per asgje, i ka testament te deklaruar, sepse poeti pavarsisht nga deshtimet, vrasjet, reniet, dhe pabesite qe mund te ndesh ne jete, ai eshte i vertete ne cdo fjale (pervec fluturimit poetik enderonjes), nuk genjen as mashtron, as genjehet per nje cmim ka perendit me bekim, ku mund te shfaqen mijera djaj, aqsa friksohet dhe vet djalli, ngrene mijera kurthe qe ta poshterojne se jane bosh o hapsajt ne letersi, e ngaterojne trashegimine njerezore me ate poetike duke vjedhur cdo here ndjenja te pastra, ngaqe, biografia e tyre vjen era qelb, te piste - se pikerisht jam grua e lire poete e lire e nuk ndjej fyerje nga funderinat e shekullit, as perbuzje dhe aspak urrejtje, jam klithma e se vertetes per cdo brez ne leteraturen e atdheut tim. Jam nje gjeni e shekullit ku pasqyroj poezine me brilante ne gjithe boten. Kur hodhen shigjeta me zjarr mbi tokat e mia, une i mblodha dhe i bera tufa me zogj, pellumba e pulbardha. Sot ne kete kalvar i heq zvarr neper atdhe dhe Akili beri me Hektorin dhe u bej shkolle edukimi nga dhjete vjet.Kur menduan se fituan, une bej giron e botes ne pellembe te dores, sepse mjerisht dhe fatkeqsisht te tille poet nuk hyjne ne kategorine njerezore, imagjinoni ne ate poetike. I bera pleh, ju them, i bera te vrasin veten e te vdesin pak nga pak. Sepse une vije prej diktatures, vije nga ligjet me ndalese, prandaj jam kaq e lire si poete dhe gjykoj pastertisht bukur, nje nder me te mirat qe ka patur ndonjehere Shqiperia nga ku do kaloj si lavdi boterore nje dite jo te larget, dhe do behen biografia ime legjendare e rrefyer me sinqeritetin e nje femije qe s'di te mashtroj kurre. Duke u matur nga pesimizmi i rendomte ne moshe te re, duke kerkuar te ndaluaren ne moshe te re, duke jetuar larg nenes ne moshte te re, arrita, te behem flake magjke per te ngohur kujtimet e te mbaj shtrenjt te shtrenjtet e mi. Si eshte destini i poetit? Sot ne litar e gilotine e xhelateve, neser nje mrekulli e paimagjinuar e natyres hyjnore. Zotit i jam mirenjohese sepse me tregoi rruget e drites, me largoi nga mizerabel e sharlatan, njelloj si esisoj bushtrash pa fytyre e cakenj diabolik, qe ferkonin barkun kur une dhimbja, qe gajasenin neper hotele me droge e pa breke. Jam e lire, dhe per kulturen shqiptare jam nje font bio, i denoj kritiket letrar te tere ne nje forme spetakolare tragjiko-komike ne kete shfaqe teatri kukullash per kukullat. Lufta ime eshte nje ankth i bujshem i nje njeriu te lire te persosur ne vite, ideale per muze per cdo autor: jam kryevepra e Leonardos qe nuk u fantazua dot, tragjedia e Shekspirit e pa mbaruar, bota e madherishme e Dantes dhe demonia e bukur e Lermontovit, e gjitha jam une, per t'u shpetuar kthetrave te sorrave bufeve e skiftereve celeste, ujqeve dhe hienave tokesor. Jam grua dhe poete e lire, u perkas gjenerateve te vjetra. Jetoj ne diell, dhe fatin tim e kam ne dore vetem une. Fragmet qe eshte perpunuar pothuaj origjinal nga eida bucpapaj, nuk ka 2012, ajo eshte nje grua mediokre qe ka vdekur nga kohe. dhe nuk ka vjedhur vetem kete, une jam athina eshte pothuaj origjinal. Nuk e ndyre gojen me kete kerme, eshte kerme. Nuk ndreqet, ziliqare dhe bipolare. E njoh mire kush eshte. .,. JAM E PAAFTE jam e paafte, e paafte t'u bej keq te tjereve, ti poshteroj o t'u bej kurthe sic me bejne ata, u dhashe nga perendoria ime gjoks e gjak qiejve, por mbeten hije te bujshme, moluske e argat. as buza iu qeshi ndonjehere njerezve pa njerez as nje dite te lumtur, jo, kurre s'e pane. rrethuar me kupa vere e vajza plot pranvere nurses e pa jete feniten atdheut prap jam e paafre te hedh rrjeta fjalesh per peshq, o te bej ganiture merimangash per strehe, jam e paafre te vras perendite e prinderit per nate, o te tradhetoj dashurine ne shkembim parate. as per mijera kulla sherbetore s'do te isha as per unazat me diamat e gjerdanet me ar per lekure driten e hijshme do vishja per zemer gjakun e flakte ne altar jam e paafte te spiunoj miqte, edhe armiqeve humbjen nuk e dua, dhe krishti pergjakur i fali te ligjte, packa se padrejtesisht e kryqezuan. per mijera thika e gozhda ne trup nga carlatan te njohur e te panjohur une fytyren s'e lava me degjenerim e turp dhe loti im ende s'eshte ftohur jam e paafre te vetvritem, me dhemb vetja, s'guxoj te bej trimeri, si syri i vetem i henes ne qiell, une vdekjes e nates u duhem perseri. as vdiqa te kercenin gjethet e vjeshtes as u humba neper dura rere te shkretetires s'e prisja t'i thurja kaq lavdi se vertetes te ngjisja me llahtare majat e deshires jam e paafre te godas pas shpine, frike mos me kini yje diell e endrra. e kepus shpirt e bej therime nese thyej statuja te vjetra pabesia lind jeton edhe ne boten tjeter tek liria e burgosur e shitja ne ankande s'eshte e s'ben per mua patjeter jam madheshtia e nje gruaje gjigande shenim: poezia eshte vjedhur nga skender rusi dhe nuk eshte hera e pare. ka qene gare e madhe nga te medhenjte kur te zhvas me shume dhe vinin prostitutat si poshteronin mua. sa turp. te gjitha do te merren prapa. kam dokumenta, me data. -.- Te lindet njeriu. Te lindet nje njeri nga gjoksi i tokes neper mot e lufte e gjakderdhje, nga thelbi i sytit te vjeter do dal po ai gjak e lavdi, qe te quhet njeri! Te lind nje njeri, nje njeri i mbare qe me nje fjale te pushton me nje heshtje e deshiron, qe ta rremben qetesine e gjakun ta perveloje nder deje, dhe syrin si ujvare te derdhet mbi krahet e eres ku zogjte shtegetojne stine me stine, e neper mijera shekuj s'te tradheton besen, fjalen e heshtjen. Te krijohet nje njeri kaq fisnik e trimerak, duhet betimi i perendive, qe te mekemb kete kohe te re. Te krijoje nje epoke moderne! Nder vujtjet tona te kendohet vullneti i jetes se re! Te gjitha kombet kane patur njeriun madheshtor, ne epokat e veta curkat me gjak lane fytyrat e tyre, te prinderve e te patrioteve prej zjarri digjej emri, prej shiu lahej mekati e vdekjet gerthasin akoma nga rrenjet e kullave, e nenat dalin nga varret nate per nate te kerkojne bijte heronj, e prandaj s'gjejne paqe njerezit, e ndaj rrudhen e plaken plaget me ne, se nen kembbet tane jetojne heronjte. Pastaj flasin per liri. Po liria nuk eshte gjarper qe zvarirtet as te heq lekuren e saj. Liria eshte e lire. Liria e krijon njeriun. Njeriu e krijon lirine. Liria ku njeriu skllavon njeriun nuk eshte liri. Njeriu qe skllavon lirine nuk eshte njeri. Te lind nje njeri i lire duhet te jete veshur me liri, te luftoj per liri, te vdes per liri, liri me ndershmeri e ndergjegje te paster, te vendosur e ysmeqar i se vertetes qe ngre ne pedestal lumturine e kombit, familjes dhe vetes. Der atehere duhet te lindet njeriu. Njeriu i fisem, me fis te fisem, me njeriun te lire per liri. (ky fragment qe eshte per tu perpunuar u lakmuar nga migjeni. kush e ka bere eshte injorant ne letersi. e nuk eshte vetem kjo. do merren te gjitha.) JAM NDRYSHE Une nuk jam si te tjeret, jam ndryshe. Nuk pranoj te zhvishem e shtrihem ku s'dua per nje dekorate te ndryshkur ne naten rastesore te jem shtroja e ofruar. Ka caste tragjike, caste komike, kur rebelohem Zotit tim e faqen nuk e kthej, as veshin gjysemshurdhak s'e zgjas per fjalen qe si qen i terbuar leh. Nuk jam si te tjeret, jam ndryshe, e di. Cdo qyfyr per qivur nuk e pranoj, dialogu im i hapur ju a rrefen embelsisht ose egersisht, ne mullinjte e eres telat e ylberit me shiun mbarsur. Nese iki e s'ka pergjigje, nese s'kthehem me, vlera e kohes me eshte e shtrenjte oqeani me dallge me luan toruan e peng me ze. Nuk rri me miq armiq, preferoj armikun e deklaruar, kurre s' hyj ne familjet tuaja qe t'ju luftoj nga brenda, si behet? e kam dobesi hyjnore eteretit ma kane keshilluar. o, une jam si te gjithe ju, ju ju te tjeret, por cuditerisht, nuk pajtohem me zgjedhjet e juaja. Nuk jam ajo qe konsiderohen formale, fiskale, verbale e ligjore, jam anormale njerezore. S'pajtohem as behem bashkefajtore me tekat e shoqerise ne turme, as me shakate fetare, as me meshiren e shoqerise. Thjesht, nuk jam si te tjeret. Nuk e kuptoj si mund te qendoje nen komanden e burgaxhinjve drogaxhinjve e korrupttueseve te dridhem si lepurueshe kur gjaku im luftetar pergjigjet me jeten? Nuk mund te jem heshtur, o te fshihem prapa lotit, as dua te jem skllave e prangosur nga frika. Nuk jam si e tjeret, jam ndryshe. MEe pelqen disi kontrasti aty ku jam. Bota eshte plot me seguace - lider jane pak. Keshtu qendroj mbi toke, rrenje thelle para stuhise dhe ne zemren time bota nxe, e ne shpirtin tim banon universi. Jam ndryshe une, ndryshe zgjodha te jetoje ndryshe dashuroj, ndryshe qaj, ndryshe fluturoj, sepse jam ndryshe, Une... -.- Une, jam ndryshe, shume ndryshe jam une nga turma. kerkoj gjera jashte normalitetit normal te sotem. psh, mua me pelqejne njerezit qe kercejne rreth zjarrit, njerez qe qajne per varferine e njerezve qe s'njohin, njerez qe lagen ne shi pa vrapuar o nen ombrelle, njerez qe qeshin e flasin me vete per hallet qe mbartin, njerez qe ecin zbathur ne pellgjet e rrugeve pa asfalt, njerez qe dhembin vdekjet ne heshtje, njerez me mijera probleme qe buzeqeshin kujdo, njerez pa rroba firmate qe fshehin petkat nga turpi, njerez qe japin dashuri e jeten per njerezit qe duan. jam ndryshe, ju them, shume ndryshe. shikoj shtirrjen si fenitet si kuja per nje kocke, thele, a nje gote gjak, shikoj te paparat, degjoj te padegjuarat, ndjej te pandjerat, ne lekure ne zemer e ne shpirt. kjo ndryshe, kushton, kushton qetesine, paqen, lumturine tende dhe me bashkejetuesit ditor; kushton ju them, kushton kjo ndryshe; duhet force e madhe perballimi, puls durimi, nje shpirt me dimesion universin, ndryshe, vdes pa kuptuar pse vdiqe. jam ndryshe, kam qene qe femije ndryshe, e kjo ndryshe me beri kaq te rritur, te pjekur, plot drite. fragment i 4 publikuar ne blogun tim. shenim: fragmenti I PAREi shkeputur nga" gjithmone ndryshe" ne 3 pjese, publikuar kudo ne social, eshte fallsifikuar nga irena dono ne emer te nje poeteje te huaj qe s'e njoh. dono ka nje qellim - te prish perandorine time poetike bashke me burgaxhinjte e komunizmit. Por duket kaq banale lypsja per buke, o zot, sa prostitute, behet njehere hakmarrja, po kjo i ka zene radhe qe zencin ethet e mos e lencin me, si te gjithe, e? kulmi. e mbylli fb e pare se i erdhi laku ne fyt. djalle dhe lezbike) -.- TANI QE JAM RRITUR Tani qe jam rritur kam fustane te shtrenjta, qendisur e stolisur me trantella qe s'kam patur ne femijeri por s'i mburrem askujt. Kam kepuce te firmes, prej lekure e take larte qe enderroja ne femijeri por s'i mburrem askujt. Nga ajo femijeri kam dimrat ne lekuren e regjur, endrrat ne djepin e akunave pjekur ne preherin e stinave, e pamundur ta zgjoja diellin ne shtepine e ftohte prej argjile, ne muret me andra ku pikonte mundi i jetes, e buka e gojes s'shte e lehte ne fshatin e vogel. Nuk dua te bej zonjen S'eshte pune per gra te vuajtura. Me pelqen ai parfumi i djeses se nenes, ato duart me kallo te babait, sunduku me endrra qe hapa ne mesmoshe. Une jam rritur, vec dashurise s'lus asgje. Zogjte e pranveres mbi qerpik i pres me mallengjim, aty ne folene e ballonit ku une s'banoj me. Kalova dallget e terbimit vjeshta me vjeshte per gjysem shekull ku vdiqa si perendi e u zgjova mijera here si legjende. Jam kerkushi per fansat e mi, jam gjithkush per mbretin tim sikur simfonite e pakendueshme, sikur perjetesia ne timbrin e albes, jam gruaja e mohueshme ku asgje s'me falet. E shikoni sa jam rritur? Sa bukur jam veshur e lire, as shtrenjte, femijeria ime e gjitha nje shpirt. Tani qe dashuroj ju a dhuroj gjithe frymen e qiellit, Une jam rritur, Jam rritur, RRITUR, UNE. .,. ti hiene si shoqet e tua ne jeten time duke qeshur e pa zhurme pa tru e pa shpirt nga sot per neser kapet qiellin ne pellembe poetesh te rreme mes shoqerie te rreme si hija mes vjeshtes kapercyet hyjet si juda bashkerisht bashke deheshit ne dell perendie e pergjonit cdo dite driten time e kaperditeshit si une me vrisnit mua origjinalen te jetonit ju. barkas majtas djathas perkedheleshit me njeri tjetrin me puthjet e mia me lotet e mi me dhimbjet e mia futeshit neper floke, buze, fryme tinez e pabesisht zgjateshit per nje ledhe te vjedhur per nje lufte te vjedhur per nje heshtje te vjedhur e mashtroheshit e masturboheshit fortesisht bukur ne boheme njehere zotit e tjeter djallit. Cmendeni prej harlisjes time si grua fisnike harbueshem ne sulm gjithmone cila e cili kryente krimin ishte ne liste, cila e cili ofendonte ishte cmuar. E nata s'kisht te sosur per mua e dita s'kish mbarim per mua, ti dhe shoqet u mundet ngojit lavdine time e mbete peng i bishave pa menduar se bota rrokulliset se nje dite gropen qe hapet do binit pre unisise. ejani te me kapni ne stuhite e mija prej flake ne uraganet e dashurise se terbuear ku pergjunjen zotet ti hiene si shoqet e tua s'dini te mbani vendin as te rrini me gra te mira si une. e mira ju frikson, e mira ju terbon, e mira ju vret. me quajne ed dok jam athina. u linda prej prinderve te varfer plot dinjitet jam nena e bijve te mi plot dinjitet jam gruaja qe jam ngritur vetem pa asnje ndihme mbas cdo rrezimi jam keshtjella e pamposhtur qendroj unike ne gjenin tim jam si hyja qe me beri koken me te miren qe njoh jam shoqe e grave te dhunuara e te poshteruara, i ndihmoj me se mundem mos perjetoje dhimbjet e mia permes tyre, mos degjoj jehonen e lutjeve te mia jam mishi i mavijosur i cdo ngjyre i cdo gjuhe, cdo kufiri e cdo besimi zeri im i revoltuar behet ne miliona pellumba paqe mendimi arratiset te gjej ata qe s'jetojne me jam nje qelize gruaje antike qe le gjurme ne muaj vite e jeton neper shekuj si legjende jam nje personifikim i mrekullive jam dashuria e pavdekshme jam fryma qe frymon stinet brinja e brinjes se Eves zemra bujare e Adamit te tera ne mua. ne trupin tim jane te gjitha grate e fuqishme qe s'kane guxim qe s'kane liri, qe vuajne ende ne kete epoke te mjere ku toka digjet e qielli zhvatet ku armiku eshte mik dhe tradhetari ben heroin. ndaj kur pyesni kush jam une gjejni poezine e Athines ne blog ne gogle dhe merrni pergjigjen ti hiene si shoqet e tua u zgerdhive me vdekjet e mia ishe ne varrimin tim u zgerdhive edhe aty, e sot, do te hiqesh une? ti tru boshe mendove se kur je ne turme fiton mbi gjithcka, shumica te mund, shumica te vjedh, shumica te vret, por sa shume gaboje. une jam ajo qe te mesoj sot se nje grua e mire edhe ne burdello nuk lyhet me turp edhe mes tradhetaresh del patriote mes ujeqsh del luaneshe e ty kjo une te pelqen, e do t'ja ngjisesh asaj fytyre prej balte asaj zemre te ndryshkur e shpermoqur si gjethe atij shpirti qe me nuk te perket. nuk ke, e ke shitur mijera here, as vetja te dhembsur. kur thua je shoqe e grave te dhunuara, me ze e qeshura me lot. ti je dhunuese, ke bere dhune si shoqet e tua natyrisht kur thua je ngritur nga rrezimi mua me ze e qeshura me lot e bie ne toke. Ti s'di c'eshte rrezimi ngritja, perbuzja e vdekja ndryshe ti, kishe karakterin tend, jo te lakmosh timin. Ti dhe shoqet e tua keni nevoje per tjeter kemishe te bardhe e ne sanotorium, qe andej mos dalcit kurre. Ate qe bete mua, mos e ushtroni me gra si une. Shenim: keto poezi (pjese biografike unike ne bote)e jo vetem jane vjedhur nga arjola zadrima. nuk dua te ngjyej gojen me vrer, por eshte kronike mavria. si i ka katandisur? copa copa. .,. je ajri ne frymen time i mbire jam flaka ne gjuhen tende e shkrire je gjaku qe zemren time pulson jam vesa me buzen tende rroje je oazi burim me puse thengjinjsh jam qumshti etje e pangopur perendish je mal mbi kodrat e mia gjelberuar jam ujvara ne syte e tu leshuar je pylli ku harboj lirine pa fre jam kaprollja si luani me nget je ylli ne naten qe shkoj jam hena ne erresiren e ftohte por me pare je shpirti im je fjale e embel per cdo zgjin, trendafil plot arome te kepus e s'te kepus dot ja ne gjoksin tim te fus lutme nje puthje, ti lutme! ah, se te kaloj per frut e te kafshoj pastaj, fort fort une qe brenda meje te jetosh mat, me s'mund te shkosh! te me kesh sic te kam te me mbash sic te mbaj shpirt me shpirt nje kafshate ndare fryme me fryme ku fryme merr edhe marre! je i imi shkrire ne mua ti uragan i eger une stuhia e terbuar me ben diell e me hedh shi me lag kurm e me lag gji e prap etje dhe uri s'ke te ngopur me dashuri tek verdhoj si neper enderr ti bajrami e une pashke vitesh iki e vitesh vjen dy buze, nje zemer, bashke. dridherime me cmenduri nje trup i vetem e dy qirinj dhe pasioni ulerin dhe loti, oh loti, sa mallshem bie, - ah, qaj akoma, akoma, me peshperit. Dhe dallge ngrihem terbohem marrosem pa faj e serish turrem harbohem e shkrihem ne vaj dhe sulesh dhe pushton dhe hesht ne vend, si feniksi oh digjesh nga pend ne pend me fuqi dhe me jete me mekon me dashuri je burre i bukur si ne peralle bekim e lumturi jam une, vec une qe boten tende pleks ti dhe prap ti dimri qe djeg mbive tek une si gjemb trendafili te corra te gjakosa tani mos qaj pse kendon si bilbili? oh shpirt sa fort te dhemb nje dhembje qe therr por kurre s'te shemb pranvere e celur yje ne gjithesi ti je kater stinet une dliresi ti simfonia e arte turbine universi ti vera e pare ne gote qe dehesh sot te ngroh qe bryma te marr arrati me puth qe te te puth perseri dhe mos ndalo vrullin te shikoj kreshtat e rrezeve siper reve ne lugina paqesorit ne breg si kal i harlisur me gjemo sa s'kam vdeke trendafil i kuq trendafil i bardh ti curket me lot une grushtet me flake ti dhe ti perjetesisht ti ne fryme ne fjale ne mish te ndjej gjithmone dhe le te vdes e mos te ngjallem aty te rroj mish ne mish shartuar duar me duar penguar ne blerim e ne dite gri ti zjarr e une stuhi dy shpirtra ne nje goje une bleta, e ti mjalti me hoje fragment i pa mbaruar per t'u ripare. e ka vjedhur malukati papagjoni, e pashe disa anomali te tjera. nejse, nuk ka vite rinie, eshte permbledhje e poezive te mia. e ato jane new entyri ne bote, nuk e ndyr gojen me, jo, tani eshte e qarte situata.) -.- Nuk te larteson askush pervec vetes tende. Ki besim ne vete, degjoje kur te flet, shikoje kur te shikon, dhe qendroji fisnik nese mundesh! Nuk te larteson as te do askush ne kete bote pervec vetes tende. Familja luan rol te rendesishem, por nje rol eshte gjithesesi: vetja, vetja jote te ngjit ne qiejt e pafund, dashuria te con ne universin qe s'eshte ndertuar ende, por serish vetja eshte protagoniste. Nuk te larteson askush pervec vetes tende, edhe zotat behen indiferent nese nuk ekziston ne linje te pare si madhesht ia e hapit, zemres e shpirtit. - fragment autobiografik -..- si sot si vjet si mot e pergjithnje jetoj ne trup ne zemer mendje e shpirtin tend kur jam aty sigurisht te fjal te puth e bej dashuri: nje peme me fryta te shijshme nje zoges krahearte nje roze qe erren ia rremben nje qiell i vetem bashkohemi gjer ne cmenduri dhe te leshoj tokat me deshire nga goja te jap puthje me drite me duart te bej skulpture gjate dy syte ndezur qirinj per nate e mbledh ne krahe gjithe embesi jashte e brenda nje gjithesi brenda e jashte universi rrenjezuar perjetesisht jam sot si vjet nga mot e pergjinje ne trup ne zemer jam ne shpirtin tend fragment i pa mbaruar vjedhur nga lasgushi me caste caste, dhe nga haxhi dekolli. mire te gjallet, po te vdekurit c'dreqin duan? nejse, eshte serial psikoza e semure qe mban muzen e qofte largut. haxhiu s'eshte poet, papagall ne persosmeri. MALUKETRIT Te presin flatrat te shkulin pendet te rrjepin lekuren e pasandaj te thone: pse s'fluturon drejt universit, ti je magjike? Por a fluturon shqiponja pa krahe!? Te torturojne te poshterojne te vrasin te bejne frymemarjen, e pasandaj te thone: pse s'jeton, jeta eshte dhurate? Por a ringjallet i vdekuri!? Te vjedhin enderrat dhe i bejne kor per papagalle sorre e skifter e pasandaj te thone: Pse nuk enderron, ben mire te flesh sy hapur? Si behet nje enderr pa endrra!? Te shkurtojne gjuhen, te presin veshet, te verbojne e pasandaj klithin: Ne te dhame gjithacka; nje qiell, nje jete, endrra e shprese, por akustika e jehones s'ta dha kete shans. E c'faj kemi ne? Si behet, Te zgjohesh ne fund te gremines e te brohorasesh vdekjen tende? Me shpatullat e krysura te ndjesh lengimin e eshtrave? Si mund te lindesh mes resh shterpa? Ne shi shekullor a ka dit muaj e vite!? -.- Ti possono dire ti tutti i colori; ti possono buttare fango addosso ti possono umiliare possibilmente in ogni maniera ma fa parte della vita. Per esempio. Ti vogliono corrompere in tutto per tutto perché non sopportano l'onestà e l'ingenuità; ma sta a te la scelta... Ti vogliono burattino o schiavo perché non sono in grado di lavorare dignitosamente; ma sta a te la scelta... Non temere umano dall'ignoto; la sua oscurità ti fa vedere la luce che atterriamo da terra in cielo. Lì dove tramonta l'inferno. Sempre ce paura della verità; ti sconvolge... ti dormenta...anche quando gridi verso la libertà.. bivio la fantasia, altrettante la realtà. Ti possono schiacciarti; ti possono togliere il respiro ma non smettere mai di lottare. Ciò che fa parte della tua vita, famiglia, anima o in amore, ti appartiene... difendila col corpo e sangue, e non lasciare nessuno di diventare una parte di te se tu non lo vuoi. Non permettere a nessuno di rubarti maltrattarti bullizarti e violentarti psicologicamente fisicamente e spiritualmente... Perché se lo fai umano umanamente sei condannato a soffrire per il resto dei tuoi giorni. Dirai al tuo Dio stanco e sfinito che vuoi morire.. questa vita non fa per te.. non l'avevi sognato cosi... non fa per te ipocrisia. Da un errore diventano due. Ti possono fare di tutto nella vita; fa parte si essa, ma non tollerare a te stesso di diventare assassino, ladro e bugiardo.. Dentro il male resta te stesso perché in tutti modi, tutte le lingue, in tutte le preghiere, tu senza accorgerti li hai sconfitti ! -.- Te them se nuk te dua moj nene, ty o atdhe i shtrente e ty dashuria ime e vetme do genjeja shpirtin tim te vuajtur. O, gjithesia ku njom cdo lot te dhembur. Ju me dhate jeten ne te cilen banoj, e nuk di per sa do t’ju jem ne borxh ketu ne toke, e me shume pertej ne qiell: zemren luftetare, asnje pervec Zotit s’kishte fuqi te krijonte nje imazh qe spikon paraardhesit, malet e shqiponjes qe rriten nga ju ne mua: asgje nuk me lumturon te jem bija, pema, epshi ofroj gjakun tim ne perejetesi qe t’ju shikoj gjithmone gjalle. - fragment Mostra

Verona 15 tetor, 2017