MONOLOGU I JETIMIT

Dhe jeta ne kurbet, te ha shpirtin,

Muzgu eshte i zi; Dielli del nga folja e reve

Si qengji i therrur i Pashkes ne prill; Me pelerinen e hijeve hena Per yjet e arratisur Cdo perendim fle mbi gjemba;

Lulet qajne ne zhurmen e shiut Si nena ne shkalle qe pret djalin e ikur, Si kenga e babait ne mengjes: "Nene, o moj, nene Pse me le jetim!

Ne lot e ne brege

digjet shpirti im! S'i pashe syte e tu Te dyja duart e arta,

c'me bere keshtu,

o drite plagmadhja?

Te flija ne preherin tend; Pa le te me qortoje.

Nene cdo zgjim them gjersa dheu te me mbuloje

Sofije pse me le jetim! Oh, oh, moj Sofije!...

Kam nje kopsht me yje,

kater vajza e dy djem,

niper e mbesa plot dymbedhjete, Eja nje nate fshehur e ti shikosh! Fol nje fjale te degjoj Zemren e mardhur te gjalleroj...

Ike nuse, ike ere nje pranvere Dhe gjeta aromen e njome ne det Dhe s'pate meshire te braktisje djalin ne cice, Dhe s'qave perendi te me shikoje veshur dhender; Nuk kam kujtime te kujtoj per dhimbjen nen qerpik mberthyer Dhe luaj ne vjeshte vdes e rilind tek te therras: o nene!

Keshtu humbem ne qiej te ndryshem! Ne Greqi bredh rruget e huaja te bej pazarin, Se ti e di mire qe babai erdhi tek ty ne drite kaluar, Se ti e di mire qe malli me ka marre Dhe para se te mbyll diten ja si futem ne enderr; Se ti e di mire qe gjoksin e kam plot me plage, Per perkedheljen e bardhe jam lot i gjakosur, Per buzeqeshjen e syve jam djali i verber Per mungesen e gjate jam ninulla e varrosur..." Verona me 14 prill, 2018 11:35