UNE JAM POETE E POETET NUK I DUA

Tani i njoha te gjitha ngjyrat e jetes, Edhe shijen e hidhur te luftes! Frike te madhe ndjej ne flladin e vdekjes, Kenga eshte e trishte si vaji i qyqes!

Nuk ngjaj me Trojen e vjeter ne tradhti Ushtare qe vrasin e plackisin kullat e arta! O nje mallkim i Kasandres karfosur ne qeli, As trofeu i Akilit zvarre ne arene!

Une jam poete e poetet nuk i dua, Ata s'mbartin pike dhimbje ne gjak! Nje qiell i shprishur vjedh dashuri hua, Por te babezitur ulerasin prap! Verona me 14 prill, 2018 13:14

-.-

DUHET TE DENOHEM

Nuk ndryshoj rrenjet e vjetra

mbaj gjyshen

mbaj nenen

stampen e gruas

se lashte

dhe pse kam gjysem shekull

ne kokcke.

vallezoj

dashuroj

fluturoj si nje cupeline

luftoj

mesoj

ritem

si grua e madhe fisnike

koha shkon e une harroj

moshen ne rrathet e gjakut

harroj cdo thike ne mish

cdo shpate ne plage

por jo nga vij

e ku e kam trullin

nga njerezit pres ate qe

nuk me dhane kurre

privilegin e lirise

ne rrobat e tyre firmate

nga intrigat

nga ligesia

dhe epokes hipokrite,

qendroj larg

kam ves te shkul gjembat

e per kete une duhet te denohem

kam ves te heq helmin

e per kete une duhet te denohem

kam ves te keq mos mbushem me urrejtje

e per kete une duhet te denohem..

te denohem,

te denohem

te denohem

sepse nuk bej pjese ne keshtjellen e uqjve

sepse nuk skllaverohem

sepse nuk kam vend ne rebuliken e te perdaleve

sepse ata nuk qasin gra te vjetra

as gra jo imorale,

ata te njohin nga balta ne sy

ata te njohin nga era qe vjen

ata te njohin nga dhuna qe ushtron

dhe nese nuk ke keto vyryte te poshterimit,

harroje te hysh ne boten e te keqinjve

ne odat e mafiozeve

dhe ne kullat e tradhetareve

Nuk ben per ta,

je kot, me kuptoni, je kot

e per kete duhet te denohem

ne kryq

me zjarr

a me gure ne grup?

Mos kerkoni nje zgjidhje

i perdorin te tera metodat

Kur duan me bejne kryqezim

kur duan me djegin ne ture druresh

kur duan me qellojne me gur.

Ja Krishti

Ja darko

ja madalena

per hater te tyre denohem

por ata e dine, ku e kane vendin

jemi ndryshe

nuk puqen motet

dhe ku s'puqen motet

mbetemi ndryshe

ata shkelin eshtrat e te vdekurve

te lashta

te martireve per liri

themeleve te thara

te mbarsur

prej cdo hesterie

lavdohen

triumfohen

coptohen

psheretijne si vjeshte

dhe brengat i ringjallin

e shfaqin hijet

ne syte prej porcelane

vjedhin e mbledhin

simfoni engjesh

mbledhin fare e fis

ndersur nga terbimi i pushtimit

e thurin kurore gjembash

me dhimbje profetike

nga pleq, nena me femije

gjer tek vajzat e mitura

e shkallojne e vershojne si ujqit

ne hene e plot te

shpartallojne

me hakmarje..

e me pas reklamojne

bijte, teze e halle, daje e xhaxha,

sikur jane te paqte.

flamurin e atdheut e bejne

arene gladiatoresh

disa prosituta

disa lezbike e pushta

e hiqen sikur

bejne beteja atdhetare

se quhen shqiptar

- kjo eshte imja zonje, i thashe gruas se panjohur

por ajo donte perkujdesjen time

- kush je ti, me tha, greke, sllave.

- pse ti qe vjedh, je shqiptare?

ne cdo pashke katolike

me vendosin buqeta trendafila

ne cdo pashke ortodokse

lidhur me fjongo pabesie

kercejne dancen e virgjreshes

ne syte djallit

nje uri qe kapercen vdekjen

ushqehen e nuk ngopen

per nje hic

e gjithmone

duke patur uri

i gjen

por ata jane ne gadishmeri

kane sy dhe poshte kembeve

shikojne venat e diellit

pertej horizontit

nga kosova ne shqiperi

nderkohe mua me puth dielli

ne lule te kokes

ne buzet e jetes

ne cdo agim te ri

ne krahet e tij

me peshperisin kaq embel

miremengjes dashuri.

-.-

PATRIA E CREDOJA IME

ESHTE DASHURIA

Ju lozni

me perflisni

me dengriruat si gjeni,

qeshni me mua se jam e vogel

(edhe pse fatin e kam perendi),

Ju egersoheni

tmeroheni

derdellisni e papagalloni

gjithe diten e gjithe naten

per lavdine e prindereve tuaj te humbur

ne humnera femijerie,

ju hakmerreni

do vazhdoni ta beni

sepse jeni hije pa hije

diej pa diell

njerez pa shpirt

te dashuruar pa jete.

ju mund te beni c'te doni me vetet tuaj

por timen, ju lutem, eshte sakrilegj,

sepse nuk ju detyrohem aspak

me jeni ne borxh gjer ne fyt

ca ne toke e ca ne qiell

une nuk kam kerkuar shume:

nje cope dhè per atdhe

nje cope dhè per nje strehe

nje cope dhè per nje varr

nje gure

mbi koke me emrin e pagezimit

zemra

te qendroj integro

shpirti

te ike i virgjer

ne lumturine e viteve feminore

te prehem

e lenduar dhe e dhembur

prej thikave te stineve.

nje rrjedhe uji kam kerkuar per te vaditur grurin

nje peme ku te kendojne zogjte

nje grusht prush ne vater per dimer

femijet te mbaj ne gjoks

nje dritare pa hekura te shikoj yjet

nate per nate

dite per dite

vit per vit

gjer sa te mbyllem ne barre,

harruar ne qeli,

une kaq pak deshirova,

por m'i patet mohuar.

Te gjitha m'i moret;

nder

dinjitet

bukurine e gruas e te nenes,

atdhe fshat e fis,

por nuk mundet

te ma burgosni diellin ne mua

ajrin qe thith

oqeanin me furtune

as vdekjet e njepasnjeshme te mijat

ku ujvarat e fantazmave

bejne gosti,

ne nje lume

notojne

shtepia e atdheu,

ne nje trokellim ndihet

mungesa

dashuria

dhe mirenjohja,

lufte pa fund

beteja pa ane

aty ku jeta me ka kafshuar

me terbim,

une i jam pergjigjur me puthje e kafshim,

aty ku jeta me qellonte pabesisht e barbarisht

i kam mbledhur ulerimat

e ne nje tufe pellumbash

ei dergova ne peligrinazh,

kam qare per te, kam qare per veten

me nje simfoni te eger e autoktone

ne bermudhen e shenjte te tokes,

te zjarrit e te ujit,

ne ikjet e dhembura

kam ikur

si nje kaprrolle me shigjet ne tru,

jam kthyer e bute

duke mos u lutur

as pergjeruar xhelatet anemik,

kam kerkuar,

e pretenduar thronin tim,

lavdine time,

dhe ate prinderve te mi,

dhimbjet e zhgenjyera, frikerat pa fryme

sebashku me gezimet dhe enderrat

ne gji e duar shtrenguar,

keshtu ka udhetuar

kunder rrymes pa rryme

eres pa ere

shekullit pa shekull

keshtu njoha atdheun e dashurise

ketu ku banoj une

aty ku dashuria eshte throni i lutjes

ku dashuria eshte perendia ime e credoja e legjendes,

po deshet te sheroni hesterizmin

qe ju percjellin eterit ne gjak

kembelepres e cakallaxh

sa mundni cmilohuni nga urrejtja

e ne s'ju ngopet qejfi

na, na na,

bujrum, qelloni me gure prape,

eh...epersia e turmes

(kur jeni si une vetem)

padyshim edhe e njellojte

me epersine e tufes se ujqereve

per gjah,

te uritur

per mish, gjak,

kufoma te braktisura

qe s'ka perendi ta ndal.

syte e turmes

ne eksitimin e siperm

jane syte e bishes

ne gjurmet e freskta,

qe ndjen ne heshtje

per se largu lakmine e dhembeve

ne trupin tend,

kafshes

dhe turmes

shpinen mos ia kthe,

destinin ta kane shenuar

te vrasin gjithesesi,

sado te veshtrosh perreth

para vdekjes gerthitet

luftohet si burrat

vdiset si grate;

kurre prej frikes,

frike kishte edhe jul qezari

me alear e oborrtar fisnik

ushtri e kavaleri

por ja ngulen thiken

syte ne gijotine.

mos kerko meshire

(ndihme sigurisht po)

te poshterojne

dhe vdekjen e bukur,

e vetmja gje e shenjte

kur ndodhesh ne epersine

e turmes

e tufes

se uqerve te uritur

eshte perballja

me dashuri,

por shpinen mos ua kthe

as egersirres as turmes ..

lufto gjer ne piken e fundit te gjakut

gjer ne frymemarrjen e gelltitur

vdis si njeri edhe se i trembur

e me zemer ne dore

qe dridhet si purteke

a zog ne kafaz,

frika eshte njerezore,

vdekja nje formule banale,

edhe kur te ngene lavdi qiejve

e tempull ne toke.

jeta me mesoi

me korrogjoi

me adoptoi sic jam

me beri te persosur

heroizmen nuk quhet lavdia

suksesi,

o nje vule me pushtet,

eshte qendresa

liria me veteveten,

fuqia e perballjes

fitorja

mbi urine e turmes,

e mira

mbi te keqen.

(fragment nga shkrimet ditore qe hedh ne fb dhe ne blogin tim, te vjedhura pjeserisht nga herman cuka. dhe jo vetem kete, eh,, sa perpunime ben kjo lezbike, eh. si bente ne fb e saj, si? nuk me njeh? e pata shoqe dhe e debova. pse i mbylli poezite? sepse ia marr dhe e denucioj me fakte e ajo ka vetem nje motiv: te kete zili si buce. s'eshte lezike tha? po me aketa caka cfare beri per vite tera? ysh)

KURRE ME

une nuk do te kthehem me kurre ne hapat e mi te vjeter,

pashe ferrin e ferrit

e kafka e kokes mu zgjerua nga dhimbjet.

jam nje grua e ringjallur mrekullisht.

nga varri im u ngrita si stuhi mbi lisat e vjeter

duke shpetuar femijet e mi te coptuar e torturuar

nga hiri i kohes moderne, nga vapiret me epsh gjakpires e pedofil.

kam rilindur per dashje te zotave

nga mishi im me flatra prej ari

forcen ma dhane zemeraket e zemeruar

bashkefolesit e kombit tim ku ne cdo qytet e fshat

mbajne peng nje cope jete nga jeta ime

si trofe urrejtjeje e hakmarrje

seksuale

disa mazokist.

une jam tashme nje grua e ringjallur

teper vetdijshme ku shkel cfare them

jam patrona e vetes.

me shume mundim e gjeta rrugen e humbur, dhe sketerrat fluturova, dhe zjarret me zhulaten lekuren,

zhurma dhe hidherimi

me dhane pushtet, dhe s'kam per t'u kthyer kurre ne hapat e mi te vjeter. i kam mbyllur dyert dritaret dhe driten

erresires e injorances.

Lamtumire u thashe te gjitha stolive te shtira

byzyliqeve prej ari, dekoratave boshe

e njerezve qe me shkaktojne panik.

o bashkeadhetaret e mi, nuk jam me ajo qe isha!

jam ringjallur, jam e forte, s'kam frike.

kam ndryshuar per mire, per me mire.

e kam gjetur veten ne mua, vogelushen e vogel

e bera grua ne mua, jam tjeter, tjeter une,

jam nje grua papeshe - koke e kembe - dashuri.

kam prekur fundin e jetes me duar

di c'eshte varferia, di 'ceshte lluksi

kam ecur zbathur, kam pare femije zbathur,

kam pare gra nuse te reja te jene tradhetare ortakut,

naten te ikin me dashnoret dhe ne mengjes ti perqafojne

me buzekuqin e puthur, ne varrim te qajne lot krokodili

me fjale ere.

kam pare inteletual te burgosur te shfaqen te lire,

por barku i tyre bosh bente marrezira

revolucion per mbijetese.

une u rilinda mes historise njerezore

mbijetova thrillit prej guximit.

kenget e mija te lirise behen frymemarrje per burgaxhinjt e komunizmit

me valet e mia te gjakut

gerthasin lavdi vetes.

o bashkeatdhetare, o poet, o nena e gjysher e vajza te mitura

mos me konsideroni te dobet, te paafte

se une jam patrona e vetes.

Na ndajne rruget, me gjithe perpjekjet qe bera

ne emer te kombit tone, te atdheut tone

per nje clirim nga tradhetia e lashte,

ju nuk kthyet mendje, i prete freret e miresise

dhe humbet si gjethet ne ere, si delet ne mjegull,

u dorezuat shejtanit per pak ar, e shejtani u merzit,

u hakerrua mbi ju, as ai ju pranon ne thronin e tij

as ai i do tradhetare e suzare.

Zeri im ngjit qiejt, u perzie, u lakmua nga mijera gra fantazma,

grushtat e mi u mbyllen dhe shkruajne

poemat me te bukura ne bote,

kam ikur nga harta e arberise,

per te qene larg vuajtjve, e gjithe atyre zinxhirave sklleverie, asaj

hipokrizie te papershkruar, me metafora fyese e therrese,

kam ikur, larg une.

o bashkeatdhetar, o poet, o njerez, une nuk jam me ajo qe isha.

une jam nje grua e ringjallur per hir te perendive

dhe tashme kam gjetur rrugen time, e me keqardhje ju them: UNE s'kam per t'u kthyer me kurre,

ne hapat e mi te vjeter!

Mbaroi, kaq duroi aenku juaj ngazellues mbi vdekjen time.

Paqe ne jeten tuaj!

tani kendojne e mbreterojne perendite e qiellit,

drita e hyjve, zjarri i diellit, dhe ajo, ah ajo binjakja ime:

madheshtia e lashte e Athines!

lezbikja herman cuka si nuk vjedh dot me, i hedh si perkthime. jane recituar ne video, e ?ia ka hedhur nje poete afgane. kemi bashkepunim poet hajdut shqiptar me disa italian. keto fillojne nga autoret tane qe behen ne italisht. ka mijra faqe ne internet.. sqarimet poetike jane publike ne nje status. eshte bere keq, kaq keq poezia e avganes, qesharake, saqe nuk po e marr mundimin te bej nje analize. duket qe eshte - VJEDHJE ORIGJINALE.

-.-

MOS ME DUAJ...

Mos me duaj o vendi im,

mos me duaj...

E kam mesuar pikellimin e rrefuzimit

perbuzjen sociale

mos barazine e jetes

dhe diversitetin e pa ngaterrueshem

qe ne vogeli..

Te ika fshehurazi e kuturu,

te vura ne kryq e ne plumb,

te shava e qava

sikur te ishe fajtor,

mesova te arratisem

te denigroj

por nuk munda dot te te urrej,

fisnike jam

ende te dua, ende vuaj, per ty luftoj..

Mos me duaj o qyteti im

mos me duaj!

Kalldremet ku shkela

i bera profeci ne mendje,

aty ku rashe e gjaku u mpiks

e bera nje ishull ne harte

qe mbaj tauazh ne shpirt,

aty ku degjohen ende zerat feminore

vrapimet ne diell

e lotet ne hene

as humba, as u venita

as te mbajta meri qe s'me le zerin te kendoj

qe s'me le krahe te fluturoj,

qe s'me bere kurre qytetare

me dallge Adriatiku e Joni,

te madherishme si Vjosa,

pjellore si arat e gjyshit ne Shushice,

hyjnore si skulpturat e xhaxhit Ilia..

Te ika fshehurazi e kuturu,

te vura ne kryq e ne plumb,

te shava e qava

sikur te ishe fajtor,

mesova te arratisem

te denigroj

por nuk munda dot te te urrej,

fisnike jam

ende te dua, ende vuaj, per ty luftoj..

Mos me duaj o fshati im

mos me duaj!

Ne diten qe do vij une

ju do beni Pashket dhe Krishtlindje,

do me ngrini si nje kupe boterore,

ne qender do beni nje statuje,

e vere do pime e mish qengji do hame

te dehemi gjer ne agun e ri,

prane nje kaba me klarinet

dhe iso zerash per kismet,

kisha mos pushoj liturgjite

e kembana pa fre te bie

gjer ne varrosjen time.

Mos me duaj o shtepia e atit tim,

rrefuzome dhe ti!

Ne themelet e tua kam enderrat e para

Ne muret e tua lotet e dashurise

Ne catine tende kam vendosur universin

Te bera me eshtrat e eterve

me gjakun e eterve

me mundin e nenes, eh, aty

kur flutururoja mbi rete e asgjeje.

Ika o vendi im nga qyteti im,

nga fshati im e nga familja ime.

Ika, po ku?

S'gjeta token e premtuar,

as globin te derdhur ne ar?

Ku? Per ku?

Ku te flija kur zinte nata?

Ku te zgjohesha kur binte dita?

Urija e tokes meme

s'sherohet me lot,

ajo do pak cice nga nena,

perkedhelje nga babai

nen bekimin e perendive.

Mos me duaj

as ti shteti im i papushtetshem,

mos me duaj!

Per ty asnje qelize

s'me ndjen rrenqethje,

-kurre, mai, potè, never...

Ne te gjitha ideologjite e tua pa jete

kerkove me cdo kusht te me blesh

kerkove te shitem,

kerkove te me beje bashkfajtore si veten..

Mos me duaj!

Ti kam grisur qiejt e frikes e te urrejtjes

te tradhetise pa lavdi,

nuk kam nevoje per lavdata pa merite

grada e cmime pa merite,

une dua shpirtin tim puro

sic linda

qe te jetoj ne boten tjeter..

Me gjitha padrejtesite qe me bete

me gjithe ferrin qe kalova vetem

dora ime e arte do ju shkruaj

e gjalle e vdekur

per ju gjithmone

pa zarfe e rekomandime

do gjeni ne qiell nje testament:

Mos me doni,

une do vazhdoj ta bej!

Me ruani si syte e ballit

per nje dite

te lashte,

kur kujtesa te ringjallet

bota te gjelberoje

e pranvera te fiorise serish...

Ju mos me doni,

kam une dashuri per te gjithe ju!

Une jam perendia e padukshme

qe do mbije ne gjurmet

e hapave te mengjeseve tuaja..

Une jam dielli juaj,

ju jeni shiu im.

une jam cmenduria juaj

ju jei lotet e mi,

une jam enderra juaj,

ju jeni trishtimi im,

Une jam Ju,

Ju jeni une.

-.-

KODI I HESHTJES

Nga heshtja e fjales

m'u trishtua zemra

e shpirti u arratis

duke pritur

liturgjine tende imzot,

dal ngdale po mesohem

te qep fjalet

e dhimbjen ta hesht..

te hesht

kur me ngulin shpatat ne mish harbutet

te hesht nga heshtja me vjen nga heshtja

dhe cdo heshtje ka kuptim

ne heshtje

te hesht

kur gjaku pulson

e s'arrin tek zemra

te hesht

kur brinjet kullojne

ne pritje

te hesht

kur digjem prej mallit te harbuar

edhe kur heshtja del nga une

me mijera zera te fuqishem

edhe kur heshtja behet fjale

e fjala thermohet

shumezohet

ne pergjigje

te hesht

kur fjalet mi rrembejne djajt

e valvitin flamurin e urrejtjes

te hesht edhe kur heshtja s'hesht

para vdekjes time

te hesht te hesht

me shume se heshtja

se heshtja heshtja ka kodin e saj

peshon sa nje lot femije

me shume se universi

qe dot se qeveris

se heshtja heshtja

ka kapricot e saj si une

grindet me veten si une

asnje fryme s'e mban dot sekret

nga syte e nates

e veshet e dites

te hesht

te hesht qe ne heshtje

te iki nga kjo bote,

me lot ngarkuar

me jeshilekun e ajrit

me driten e gruas

me heshtjen e virgjer

te dashurise hyjnore

do hesht

o lemsha debore, do hesht,

e mbas kesaj leshoni ujqit

ne kafazet e mendjes,

bresherite e plumbave

ne qelite e ftohta,

e fjalet helmuese te mumifikuara

brenda jush,

eh sa fantazma folen

por vdiqen pa drite

do te hesht, do te hesht

pas fjales se korruptuar,

do mbaj zotin udherefyes,

te ikurit ti ngre nga varret

e tu jap heshtje te gjalleve,

ne cdo fjale e miresi

prej dashurse

do deshifroj kodin e heshjes

nese mundem te hesht.

vetem atehere kam mesuar

lexuar e shkruar

statujen e bukur te heshtjes

dhe une do jem bere

grua e madhe.

fragmente te vjedhura nga iliriana sulkuqi. eshte e ndersur nga autoret e tjere. Do t'i merren te gjitha vjedhjet. Asaj dhe gjithe bodellos poetike. te gjitha jane gjera unike. UNIKE. S'kane pune fare me keto dhimbje dhe menyre jetese. fare. si behet nje krim i tille? pse behet nje krim i tille?

-.-

KANE FRIKE PREJ MEJE

Kane frike prej meje. O, sa kane frike,

Pleq me fytyra te ngrena e rrudh-mbuluar, qe s'i

tremb as Zoti, as plumbi,

Burra pa dije por me emer, qe

ne nje krahe mbajne dashnoret dhe ne tjetren fantazmat shekullore,

Gra shamizeza qe klithin: vdekje:

Kane frike prej meje.

C'i tremb,

mos valle drita ime e albes,

hedhur me rrenje nga syte e pafajsise qe ushqehen?

Ngren kurthe kunder meje, baste, mallkime e magji,

duan te me poshterojne,

te me shtypin me doemos.

Me radunet per medalje duan frymen gjer ne marramendje,

gra e burra pa shtylle jetese,

Hedhin

Balten e zeze te shpifjeve mbi pastertine e gruas se lashte,

Pastaj fillojne sulmin e pafund te fjaleve.

Dashuria, dashuria, ah cfare ben dashuria e shkrete.

Te ben tradhtear dhe vrares: Tradhetar

sepse iken nga kanunet e ligjshme,

Vrares se ne pamundesi shkel varret.

Dashuria, ah, cfare magji krijon dashuria.

Dashuri qe s'i shikojne dot hajrin.

U mbylla dyert dritaret e qiellit,

i lashe yjet jashte universit.

Por ata shtirren.

Ja psh. ajo sorra e bukur pa tru,

kishte kapur skifterin e madh perkrahe

ne pasarelen e burgaxhinjve.

Koken e ishte kaq perpjete

saqe qesha me lot,

Skifteri ishte kaq krenar

saqe volla.

Dashuria, ah dashuria,

sa vulgare eshte kete shekull manjak

(mashtrimi eshte klonak).

Shkuan te hanin ne turme

(i pate selifit ne social?)

hiqen inteletual, nderohen cmimet e vyshkura

(ku shkoi njeriu, patriotizmi dhe inteligjenca?)

Para ca ditesh

kishte gara te tjera ne radhe e ne sira.

Valvitet nderi i humbur

si flamuri i lirise.

Me tha njera: Bej shyqyr qe s'te fyejme,

se paqe

s'ke per te gjetur ndonjehere.

Shkrimtari qe fyeva,

vuri zemer mbi fyerjen time,

ne pamundesi te nxirte vrerin nga gjaku

gjeti nje vajze te re

te pergjigjej ne vendin e tij.

Dashuria,

dashuria ben marrezira pa llogjik.

E degjoni, ju,

ja keto cmenduria ben dashuria.

Atehere

kur kane dashuri te hazuar,

fryme e krahe prej genjeshtrash, pse egersohen me teper

e shtijne me bresheri ne fushen e luftes,

hedhin kunder meje,

ne sulm te deshperuar,

mekataret e tokes dhe te qiejve.

Hoqa balten nga supet,

E shpifjet e thashethemet pa themel

ua mbylla ne gojat e tyre,

Mora cfare me perket,

Jam ketu e fuqishme si asnjehere,

Ngrihem e madheshtohem para tyre me e bukur se kur,

Nga goditjet bera ekuilibrin,

Nga plaget mesimin,

dhe nga vdekja

Ringjalljen.

Shenim: ky fragment qe ismail kadere parqet sikur te jete bere ne 1968 eshte vjedhje origjinale, dhe nuk ka vetem kete: "mesueset e fshatit, malli per atdheun, gjuha shqipe" e ca te tjera. Jane plagjiatura pothuajse origjinale te bere nga sklleverit e kadarese. ai ka qene lajmeruar disa here ne fb tim, por nuk ka interes. nejse, une jam e detyruar ta bej thirrjen, pa se degjohet apo jo, pak me intereson. ka dhe anomali tjeter qe ben kadare. emrat e grave dhe burrave te vegjel qe bej une ai pozon fotografi. pra, eshte ne dijeni te faktit te vjedhjes. e di gjithe poetika shqiptare qe jane VJEDHJE.

-.-

PA TITULL

Kaq dashuri ka ne zemren time

Sa ushqej yjet e cdo gjallese ne toke,

Malet te ngrihen furtune ne fluturim

Dhe fushat te derdhen me lulekuqe plot!

Kaq dhembshuri te embel ka ne shpirti im

Sa qiejt i mbledh ne pellembe, i mbush me drite,

Dhe zogjte te kendojne dymbedhjete muaj ne vit

Jo jo, pyll e korije mos ngelte pa gjelberim!

Kaq hapsire te gjere ka ne boten time

Sa shtreterit e lumenjeve shuajne etjen,

Dhe detet i bej vale e dallge malli

Jo jo, pa diell asnje hije mos mbetet!

Jam perendeshe me gjak vdekatari

Dhe si gjithe vdekataret e kam nje ves;

Nese me vret, dihet, je pjelle e hasmit,

Nese me do, nga goja e vdekjes, te heq!

Nuk ishte pare ndonjehere ne atdhe

Nga shekulli ne shekull, nga brezi ne brez,

Nje shqiponje me krahe endrre prej hekuri

Nje perandore demoniake e fuqishme mbi dhè.

Nje evolucion rrenjesor ne Olimp

Si ky qe po ndodh ne kete fillim shekull XXI,

Lumturoni qe keni mundesi ta shikoni me sy

Se nuk do t'ju ndodh ta lexoni ne tjeter jete...

- fragment

Ka patur momente te mrekullueshme ne jeten time, te clirta si era, te pastra sa bora, te flakta si ferri plot dashuri e pathos cmendurak qe uroj cdo gruaje ta ndiej ne lekure; ka patur nje drite te jshtetokesore ku ndizja yjet e qiellit cdo nate, e puthja diellin kaq me etje, dhe zoti me quante perendi; ka patur nje moment qe bota ishte imja, nuk kisha uri, as ftohte nga acari, as nevoje te lutesha besimeve njerezve pyjeve o zogjve; ka patur caste te paharrueshme, por edhe dite zie, kenge te vdekura me engjej vampir; ka patur momente qe thoja se nuk do mundja kurre te dilja gjalle nga kthetrat e djajve, nga sketerra e ujqeve, nga lugina e hienave dhe shpellaret e bujshem; ka patur momente te dyshoja tek vetja se isha e dobet e vogel e pa rendesishme per njerezimin, por sa shume i kam hyre ne hake vetes; ka patur momente qe thoja jam debile, jam injorante, por sa shume e kam ofenduar veten time; ka patur momente izolimi, vetmohimi, duel me demonet brenda meje, te isha kjo qe jam, apo skllave e bishave te lavdishem pa tru?Ka patur momente qe mora situaten ne dore, u bera zonje e vetes, dhe thashe: ok, ed, nuk te do atdheu, nuk te do qyteti, nuk do te fshati e fisi, fillo tani te mbledhesh forcat e te kalosh vullkanin ne shperthim po ta mbajti te jesh vetvetja. Ec ne rrugen tende qe te rrefyen prinderit e tu, bej sic te thoshte profesori me legjendar qe ka shqiperia, bej sic te mesuan dy gjyshet e adoptuara greke, jepu shpirt dije e shprese njerezve te vegjel e te medhenj, armiqeve dhe miqeve, beji nje perandori me gjakun tend, por mos lejo askend te hipi mbi qafe, te ofendoj, denigroj e te poshteroj.

-.-

U rrezua keshtjella me granuline prej rere, ne syte e pare te mengjesit, keshtu sic kishte bere Zoti ne pjelljen e tokes, ne shtate dite e shtate nete, muret e vjeshtes u shemben neper flake, fytyra pa fytyre digjeshin nen magjine e helmit ne shtize, ne vallet allafrenga te eres frynte ferri, me nje terbim te dallges ne shkemb qe dridhet dhe tani tabani poshte kembeve, fiolla debore mbi qerpik tunden si shami dashurie te zanave nga Ishujt e larget, ku lulet ndryshojne gjuhen ngjyren dhe tamburi i vdekjes pushoi. Ngelen krushit si mumje mbi kuajt prej gjethe, dhe dashurite u shkrine mbi vese si kryqi I Krishtit ne lutje....

-.-

PSEUDOPATRIOTIT

Shfaqesh patriot dy duart lidhur shqiponje ti

Me kostum te kuq ne trup ne zemer gjak te zi

Ben ca poza heroi pa ditur c'eshte heroizmi

Ti tradhetar i kombit betuar mbi tradheti.

Per te lare mekatet kercen xhamadani vija vija

Nen ze e ne sekret vajzat e shqipes i ben prostituta

E shquhesh patriot me fame o ti derri maskilist

Nga nje media ne tv popullit ne sy i ve proshuta.

Porsi mos mjaftoj gazi i vetes jep mend ne internet,

Mjere per ty nje e vertete zengjin me nje komliment,

Na hiqesh trim e shkuar trimit ne lufte pa lufte e pa armiq,

Ti bastard i nacionalizmit - ti shqiptar pa shqiptarin.

shenim: kjo pjese e jo vetem (cdo gje ne fb e tij) eshte vjedhur nga edmond shallvari. nuk ka sherim ky bipolar. nuk e zgjas me se ndyr gruan ne mua. nuk ja vlen.

-.-

PRIVILEGJI

Une kurre nuk thashe,

jam me e mira nga grate poete

kam qene e detyruar ta them,

Nuk imponova asnje miqesi

te qendroj te komentoj a te bej nje kririke

kam ecur me flatrat e mia,

Nuk lypa kurre dashuri,

jam vete dashuria,

kam dhene kaq shume saqe

qielli u dyfishua

dielli u be gjigand

e hena vallezon

nate per nate.

Une kurre s'kam thene s'gaboj,

s'kam difekte

jam e persosur,

se jam qenie e gjalle

e te gjallet gabojne,

e pranoj njerezisht

se jam njeri.

Te gjitha keto nuk hyjne

ne vokabolarin tim

Une kerkoj drejtesine time

mohimin dhe degnirimin

pse poetika shqiptare

vret gra te medha,

te dinjitetshme

plot vyrtyre korrur nder vite,

dhe reklamon pemet pa fruta.

Une keshtu thashe.

Dhe kur thashe kete,

brohorita me fuqine e shpirtit:

une jam e verteta!

Ashtu sic jam

keshtu sic me sheh ne social

jam reale,

Nuk ndiej ofendim largimin

te jap liri

e fillimisht

jam e verber,

ze u dhashe zogjve

krahe u dhashe enderonjesve

respekt u dhashe te gjitheve,

Se cfare fitova,

mos me pyesni mua?

Sa me e vertete u tregova

si lepuj u ben njerezit,

Sa me e sinqerte u tregova

si ujq u egersuan engjejt,

Sa me grua fisnike u bera

si bishat u turren grate e vogla

burrat e vegjel,

dhe dola ne anen time

te eterve e thashe:

ed, e pamundur ne boten e rreme

te gjesh gjilperen ne kashte

dhe fillin e fjales me the te thashe

Jo te gjithe gezojne

privilegjin

te quhet NJERI!

Ky satus emocional autobiografik eshte vjedhur nga e pa njohura

adela kolea. nga dolimos me pyesni. si shoqet. madein redaktor live. kemi shume pergjigje live te tilla qe kane perqendrim tek poetika shqiptare. te gjitha do t'u merren. mbaroi kjo farsitet prostitutash dhe lypsaresh. mbaroi.

-.-

NDRYSHE NGA DASHURIA

Urrejtja dhe neveria jane ndjenja njerezore

provohen ne faza te veshtira te jetes;

disa ne femijeri,

disa ne adoleshence e mesmoshe

disa ne pleqri.

Une i kam provuar dy fazat e para.

E kam provuar ne lekuren time padrejtesine

nje padrejtesi qe ka te beje me veten tende

(preket direkt pronesia jote)

Zakonisht krimin e trazimit te ndjenjave interiore

e krijojne ererat e ngrira, pellgjet e zhabgave,

sepse s'kane paqje me femijerine e tyre,

as lumturise nuk ia ndjen kurre lirine.

Eshte nje boshellek i pa kulmueshem

njerez pa gjak lot e dhimbje

dhe zakonisht lexohen ne fytyre, jo ne sy.

Duan me cdo kusht pushtimin tend.

Duan kembet e tua te ecin.

Duan krahet e tua te fluturojne

Duan zerin tend te kendojne

e prap nuk ngopen,

as kulmojne dot boshllekun.

I shikon e thua: c'duan prej meje?

Pse bejne teater kukulluat e teatrit?

I fal, i largon, por mbeten sherbetor

e skllav fisnik te pa deshiruar.

I shikon. Pohon fuqimisht debilizmat pa koke:

Pse ligeshohen kaq zezanet e kohes?

Mos ndoshta u kam borxh e nuk e di?

C'duan shembesit e dinjitetit,

shembesit e krenarise

shembesit e tradites,

shembesit e njerezimit,

dhe

zhgenjyesit e demokracise?

Nejse.

Koha pastron plehrat nga rruga

dhe permendoret do lartesohen.

E se mbasi te bejne per te qare

nukjane ne dijeni te faktit se

nje dite bota rrotullohet

e do te bejne per te qare.

( e ka perpunuar origjinal nje fantazme qe nuk ia bej emrin sepse eshte mall i redaktoreve. Kujt ia ka ngjitur kete fryme thoni ju? teatrit. hahha, po pse teatri te dhimbset kaq shune? prone e babait ishte? nejse. shkrimet jane keto ditote qe hedh per poetet carlatan shqiptar)

-.-

E pashe me syte e mi ferrin;

e pashe kyqin e Krishtit dhe kamzhiket

te feshkellejne terbimin mbi mua.

Me rrahen...e me poshterruan mijera here;

me hoqen zvarre pa meshire...

dhe xhelatet me shikonin me urrejtje;

e me gjuanin prap ata...

dhe une ndjeja keqardhje.

Ndonje grua normale kishte vdekur...

me gozhden e pare.

Fuqia ime kalon normalitetin;

nuk mposhtem nga djajt e zinj as korruptohem

Kerkoja me veshtrim gjakosur ZOTIN

Por ata qeshin e perbuznin

besimin qe kam ...une heshtja

e mendimet leshoja ne mijera pellumba

larg

Dhe pse me gjakosen

e poshteruar....

e coptuar jeten...

jam ne kembe serish...

sepse nuk u bera pjese e se keqjes

grate si une nuk ulin kryet

sepse jeten time nuk e pushton dot askush

ate ma kane dhuruar prinderit e mi.

-.-

kam mbetur ajo qe isha

qe kur linda, e gjer me sot

dashuri e shpate s'i ndaj dot

perendite e egjej deshmitar

pa sekrete do shkoj ne varr

kam ngjare nga babai, ca nga nena

njehere diell e gjysem hena

drejtesia me levrin neper damare

drita rrjedh si lumi ne are

nga mot me sulen kepushat

s'fal minjte as lepurushkat

me vrap cdo tradheti zbuloj

nje luluni yjesh ne erresire percoj

nuk do mundem kurre te mashtroj

fjal e mall te vjedh s'e kam ne soj

per ata qe ne vath futen pa leje

per koke timen i bej te betohen

dite e nate vargje thur

njehere ne egje, njehere ne lume

jam rrenja pema fryti e fara

cfare prek une, ringjallet nga e para

luftetare ne gjen e ne fis

boten ne pak minuta gezdis

muza ime eshte kokaine

e coj ne terezi njerezine

poezia eshte faltore per mua

them fjale qe dua e qe s'dua

shuaj dhimbje shuaj mall

miliona njerez buke hane.

(poezia eshte vjedhur nga moza shehi. cik e ndryshuar, por ne gjenetike eshte ajo poezi. autobiografike. moza nuk eshte poete, s'ka te bej me pastertine dhe poezine)

-.-

UNE JAM ATHINA

Une jam Athina

toka e perendive te lashta

qe mbart oqeanet pyjet ujevarat,

Ne syte e mi prej drite,

udhetojne shekujt,

e nga qiejt ngrihen ne fluturim

shpend gjigand

si ballonat e airoplanet e Da Vincit,

ne krahet prej shqiponje

zhduk ererresirat e mjegullta

perqafoj

e dehem me nje gllenjke

universi.

nga Egjeu ne Adriatik e Jon

gjer ne Evrope e tej Atlantikut

me thirren e me therrasin -

Athine.

Tunika e bardhe poshte kembeve

ne tinguj lire mbi dallge

kendojne kufomave te ardhura

te vdekur mbi uje

mish tortutuar e gjenital perdhunuar

burra e gra pleq e femije

ne burrasken per liri,

shikoj eshtrat e gjyshit tim

qe paqe gerthet qe andej

ne emer te Zotit kini meshire

mos e digjni historine

ne maja malesh fryjne ererat

veriu grindet me jugun

i bardhi e lekura ngjyrash

une jam athina

zoga e bukur ne peligrinazh

kalova ferrin ne kembe vetem

muret e larta te indiferences

fluturova mbi stine te panjohura

e dite te frikshme

qe kisha pare vetem ne perralle

filma e tragjedi Shekspiriane

si ishuj te zhdukur nga harta

une jam athina

nga hiri im u ringjalla

s'lashe sakrifice e vuajtje pa provuar

ika nga atdheu per me mire

per nje cope jete ne toke te huaj

por egersirat s'kane bese

gjithcka qe kisha e dhashe

gjithcka qe pata e ferfeliten

tani nje emer kane femijet e mi -

bijte e athines,

per token e premtuar

ofrova zemren ne duar kriminelesh

per kufinjte e panjohur

ofrova shpirtin

se djalin qe mbaja ne bark e doja gjalle

me tradhetuan fjalen

e pasurine ma zhvaten

ne gjirokaster

patra e tirane.

kalova shtigje te pashkeluara

piva dhimbje me kupe qielli

derdha vrer e mbajta zi

e mplakur e baltosur

nuk lypa buke e uje, as e

humba lirine,

ne mjerim

i dhashe dashurise te pije

uje te bekuar nga gjinjte e mi,

mbi floket e mi geshtenje

te prer shkurt e djalerisht

dilnin thinjat e para

e buzet care nga merzia

pikonin gjak te mavrosur,

qe u be peme e liman

me dege e llastare plot enderra

me lule e frut per pranvere,

qe anija ne horizont te ece

qe fari te feks ne bregdet

njelloj si eterti e mi

qe qofte ne keq a qofte ne mire

ktheheshin rrebesh e stuhi

ne luginat e thata

i embli e i deshiruari shi,

une jam Athina,

grua perendeshe jam.

Kete fragment poetik unik ne gjinine e saj ( e nuk dihet cfare ka bere me shume gjate viteve) e ka perpunuar live ne 2018 elida bucpapaj. ka qene qortuar ditekt. komenti i saj? rrugace. - me mire rrugace (jo qe s'jam) sesa armike e vetes dhe e qiellit. mashtruese ne cdo degrade. poezia eshte ne zanafile 2011 e gjer me sot ka episode episode. po te ishe kjo nuk do ishte bastarde dhe dhunuese me grate si une. as do verdhoje ku bej emrat une dhe te publikosh vjedhjet ne blog per buken e gojes. jo njehere, po gjithe heret.

JAM NJERI I LIRE

NUK I PERKAS ASNJE REKOMANDACIONI

DIKTATURE O DEMOKRACIE TE RREME

Jam njeri i lire,

Linda e lire,

Do te vdes e lire.

Jam njeri i lire dhe nuk i perkas rekomandacionit dhe asnje diktature o demokracie te rreme-

Jam njeri i lire, grua e lire, qe i perkas asaj gjenerate te fuqishme dhe grave antike ne fjale e ne veprim. Ne rregjimin komunist durova kamziket e komunisteve te egjer qe sot vetquhen demokrat. Jam grua e clirte e dlire e nuk duroj dot pabesite genjeshtrat dhe tradhetite. Jam grua e paster ne cdo gjenerate, ku ati im ngrihej qe ne mengjes e shkonte ne pune me o pa nje kafe dhe punonte gjithe diten e dites, i binte bretku per gjashte femije, qe i paiisi me shkolle te tere, bashke me nenen time, u bene mbrojtje dhe strehe per ne, hanin mishin e tyre, zbathur e pa ngrene u bene heronje per ne, por qendruan dhe pa u lyer me turp burg e internim.

I perkas asaj gjenerate te fisme une, prandaj sot qendroj kaq hijshem e bukur, e sulmuar dhe e dhunuar cdo dite nga demokrat psikopat qe per demokraci s'kane asgje, as frymen, as jeten qe e jetojne per meshire. Dhe kete ritual ua kalova dhe femijeve te mi. E di, do vuajne, por ndershmeria, eshte liturgjia jone fisnore nder shekuj, nga stergjyshet e stergjysheve e me pas nip pas nipave.

Jeta ime ishte nje traume e tera, vuajtje e varferi dhe nje arsye qe luftoje sot te jem madheshtore eshte kjo arsye favolose. Jam njeri i lire, grua e lire, poete e lire, nene e lire. I perkas botes e vjeter me rregjime mbi koke, me buke misri per 20 vjet, qe sot u bej autopsi autoreve big, bej kritike bio, poezi bio sepse jam gjenetike bio. Jam poete e lire e pa shitur e pa blere, sepse ruaj njeriun e ndershem brenda meje. Dhe si them nga vite nje poet i ndershem eshte poet madheshtor, nje poet i mire eshte njeri mire, dhe cdo poet ka biografine te shkruar ne muze, mos e pyesni per asgje, i ka testament te deklaruar, sepse poeti pavarsisht nga deshtimet, vrasjet, reniet, dhe pabesite qe mund te ndesh ne jete, ai eshte i vertete ne cdo fjale (pervec fluturimit poetik enderonjes), nuk genjen as mashtron, as genjehet per nje cmim ka perendit me bekim, ku mund te shfaqen mijera djaj, aqsa friksohet dhe vet djalli,

ngrene mijera kurthe qe ta poshterojne se jane bosh o hapsajt ne letersi, e ngaterojne trashegimine njerezore me ate poetike duke vjedhur cdo here ndjenja te pastra, ngaqe, biografia e tyre vjen era qelb, te piste - se pikerisht jam grua e lire poete e lire e nuk ndjej fyerje nga funderinat e shekullit, as perbuzje dhe aspak urrejtje, jam klithma e se vertetes per cdo brez ne leteraturen e atdheut tim. Jam nje gjeni e shekullit ku pasqyroj poezine me brilante ne gjithe boten. Kur hodhen shigjeta me zjarr mbi tokat e mia, une i mblodha dhe i bera tufa me zogj, pellumba e pulbardha.

Sot ne kete kalvar i heq zvarr neper atdhe dhe Akili beri me Hektorin dhe u bej shkolle edukimi nga dhjete vjet.Kur menduan se fituan, une bej giron e botes ne pellembe te dores, sepse mjerisht dhe fatkeqsisht te tille poet nuk hyjne ne kategorine njerezore, imagjinoni ne ate poetike. I bera pleh, ju them, i bera te vrasin veten e te vdesin pak nga pak. Sepse une vije prej diktatures, vije nga ligjet me ndalese, prandaj jam kaq e lire si poete dhe gjykoj pastertisht bukur, nje nder me te mirat qe ka patur ndonjehere Shqiperia nga ku do kaloj si lavdi boterore nje dite jo te larget, dhe do behen biografia ime legjendare e rrefyer me sinqeritetin e nje femije qe s'di te mashtroj kurre. Duke u matur nga pesimizmi i rendomte ne moshe te re, duke kerkuar te ndaluaren ne moshe te re, duke jetuar larg nenes ne moshte te re, arrita, te behem flake magjke per te ngohur kujtimet e te mbaj shtrenjt te shtrenjtet e mi. Si eshte destini i poetit? Sot ne litar e gilotine e xhelateve, neser nje mrekulli e paimagjinuar e natyres hyjnore. Zotit i jam mirenjohese sepse me tregoi rruget e drites, me largoi nga mizerabel e sharlatan, njelloj si esisoj bushtrash pa fytyre e cakenj diabolik, qe ferkonin barkun kur une dhimbja, qe gajasenin neper hotele me droge e pa breke. Jam e lire, dhe per kulturen shqiptare jam nje font bio, i denoj kritiket letrar te tere ne nje forme spetakolare tragjiko-komike ne kete shfaqe teatri kukullash per kukullat. Lufta ime eshte nje ankth i bujshem i nje njeriu te lire te persosur ne vite, ideale per muze per cdo autor: jam kryevepra e Leonardos qe nuk u fantazua dot, tragjedia e Shekspirit e pa mbaruar, bota e madherishme e Dantes dhe demonia e bukur e Lermontovit, e gjitha jam une, per t'u shpetuar kthetrave te sorrave bufeve e skiftereve celeste, ujqeve dhe hienave tokesor. Jam grua dhe poete e lire, u perkas gjenerateve te vjetra. Jetoj ne diell, dhe fatin tim e kam ne dore vetem une.

Fragmet qe eshte perpunuar pothuaj origjinal nga eida bucpapaj, nuk ka 2012, ajo eshte nje grua mediokre qe ka vdekur nga kohe. dhe nuk ka vjedhur vetem kete, une jam athina eshte pothuaj origjinal. Nuk e ndyre gojen me kete kerme, eshte kerme. Nuk ndreqet, ziliqare dhe bipolare. E njoh mire kush eshte.

.,.

JAM E PAAFTE

jam e paafte, e paafte t'u bej keq te tjereve,

ti poshteroj o t'u bej kurthe sic me bejne ata,

u dhashe nga perendoria ime gjoks e gjak qiejve,

por mbeten hije te bujshme, moluske e argat.

as buza iu qeshi ndonjehere njerezve pa njerez

as nje dite te lumtur, jo, kurre s'e pane.

rrethuar me kupa vere e vajza plot pranvere

nurses e pa jete feniten atdheut prap

jam e paafre te hedh rrjeta fjalesh per peshq,

o te bej ganiture merimangash per strehe,

jam e paafre te vras perendite e prinderit per nate,

o te tradhetoj dashurine ne shkembim parate.

as per mijera kulla sherbetore s'do te isha

as per unazat me diamat e gjerdanet me ar

per lekure driten e hijshme do vishja

per zemer gjakun e flakte ne altar

jam e paafte te spiunoj miqte,

edhe armiqeve humbjen nuk e dua,

dhe krishti pergjakur i fali te ligjte,

packa se padrejtesisht e kryqezuan.

per mijera thika e gozhda ne trup

nga carlatan te njohur e te panjohur

une fytyren s'e lava me degjenerim e turp

dhe loti im ende s'eshte ftohur

jam e paafre te vetvritem,

me dhemb vetja, s'guxoj te bej trimeri,

si syri i vetem i henes ne qiell,

une vdekjes e nates u duhem perseri.

as vdiqa te kercenin gjethet e vjeshtes

as u humba neper dura rere te shkretetires

s'e prisja t'i thurja kaq lavdi se vertetes

te ngjisja me llahtare majat e deshires

jam e paafre te godas pas shpine,

frike mos me kini yje diell e endrra.

e kepus shpirt e bej therime

nese thyej statuja te vjetra

pabesia lind jeton edhe ne boten tjeter

tek liria e burgosur e shitja ne ankande

s'eshte e s'ben per mua patjeter

jam madheshtia e nje gruaje gjigande

shenim: poezia eshte vjedhur nga skender rusi dhe nuk eshte hera e pare. ka qene gare e madhe nga te medhenjte kur te zhvas me shume dhe vinin prostitutat si poshteronin mua. sa turp. te gjitha do te merren prapa. kam dokumenta, me data.

-.-

Te lindet njeriu. Te lindet nje njeri nga gjoksi i tokes neper mot e lufte e gjakderdhje, nga thelbi i sytit te vjeter do dal po ai gjak e lavdi, qe te quhet njeri! Te lind nje njeri, nje njeri i mbare qe me nje fjale te pushton me nje heshtje e deshiron, qe ta rremben qetesine e gjakun ta perveloje nder deje, dhe syrin si ujvare te derdhet mbi krahet e eres ku zogjte shtegetojne stine me stine, e neper mijera shekuj s'te tradheton besen, fjalen e heshtjen. Te krijohet nje njeri kaq fisnik e trimerak, duhet betimi i perendive, qe te mekemb kete kohe te re. Te krijoje nje epoke moderne! Nder vujtjet tona te kendohet vullneti i jetes se re! Te gjitha kombet kane patur njeriun madheshtor, ne epokat e veta curkat me gjak lane fytyrat e tyre, te prinderve e te patrioteve prej zjarri digjej emri, prej shiu lahej mekati e vdekjet gerthasin akoma nga rrenjet e kullave, e nenat dalin nga varret nate per nate te kerkojne bijte heronj, e prandaj s'gjejne paqe njerezit, e ndaj rrudhen e plaken plaget me ne, se nen kembbet tane jetojne heronjte. Pastaj flasin per liri. Po liria nuk eshte gjarper qe zvarirtet as te heq lekuren e saj. Liria eshte e lire. Liria e krijon njeriun. Njeriu e krijon lirine. Liria ku njeriu skllavon njeriun nuk eshte liri. Njeriu qe skllavon lirine nuk eshte njeri. Te lind nje njeri i lire duhet te jete veshur me liri, te luftoj per liri, te vdes per liri, liri me ndershmeri e ndergjegje te paster, te vendosur e ysmeqar i se vertetes qe ngre ne pedestal lumturine e kombit, familjes dhe vetes. Der atehere duhet te lindet njeriu. Njeriu i fisem, me fis te fisem, me njeriun te lire per liri.

(ky fragment qe eshte per tu perpunuar u lakmuar nga migjeni. kush e ka bere eshte injorant ne letersi. e nuk eshte vetem kjo. do merren te gjitha.)

JAM NDRYSHE

Une nuk jam si te tjeret, jam ndryshe.

Nuk pranoj te zhvishem e shtrihem ku s'dua

per nje dekorate te ndryshkur

ne naten rastesore te jem shtroja e ofruar.

Ka caste tragjike, caste komike,

kur rebelohem Zotit tim e faqen nuk e kthej,

as veshin gjysemshurdhak s'e zgjas

per fjalen

qe si qen i terbuar leh.

Nuk jam si te tjeret, jam ndryshe, e di.

Cdo qyfyr per qivur nuk e pranoj,

dialogu im i hapur

ju a rrefen embelsisht ose egersisht,

ne mullinjte e eres

telat e ylberit me shiun mbarsur.

Nese iki e s'ka pergjigje, nese s'kthehem me,

vlera e kohes me eshte e shtrenjte

oqeani me dallge me luan toruan

e peng me ze.

Nuk rri me miq armiq, preferoj armikun e deklaruar,

kurre s' hyj ne familjet tuaja qe t'ju luftoj nga brenda,

si behet? e kam dobesi hyjnore

eteretit ma kane keshilluar.

o, une jam si te gjithe ju, ju ju te tjeret, por cuditerisht, nuk pajtohem me zgjedhjet e juaja.

Nuk jam ajo qe konsiderohen formale, fiskale, verbale e ligjore, jam anormale njerezore.

S'pajtohem as behem bashkefajtore me tekat e shoqerise ne turme, as me shakate fetare, as me meshiren e shoqerise.

Thjesht, nuk jam si te tjeret.

Nuk e kuptoj si mund te qendoje nen komanden e burgaxhinjve drogaxhinjve e korrupttueseve te dridhem si lepurueshe

kur gjaku im luftetar pergjigjet me jeten?

Nuk mund te jem heshtur, o te fshihem prapa lotit,

as dua te jem skllave e prangosur nga frika.

Nuk jam si e tjeret, jam ndryshe.

MEe pelqen disi kontrasti aty ku jam.

Bota eshte plot me seguace - lider jane pak.

Keshtu qendroj mbi toke, rrenje thelle para stuhise

dhe ne zemren time bota nxe,

e ne shpirtin tim banon universi.

Jam ndryshe une,

ndryshe zgjodha te jetoje

ndryshe dashuroj,

ndryshe qaj,

ndryshe fluturoj,

sepse jam ndryshe,

Une...

-.-

Une,

jam ndryshe, shume ndryshe jam une nga turma. kerkoj gjera jashte normalitetit normal te sotem. psh, mua me pelqejne njerezit qe kercejne rreth zjarrit, njerez qe qajne per varferine e njerezve qe s'njohin, njerez qe lagen ne shi pa vrapuar o nen ombrelle, njerez qe qeshin e flasin me vete per hallet qe mbartin, njerez qe ecin zbathur ne pellgjet e rrugeve pa asfalt, njerez qe dhembin vdekjet ne heshtje, njerez me mijera probleme qe buzeqeshin kujdo, njerez pa rroba firmate qe fshehin petkat nga turpi, njerez qe japin dashuri e jeten per njerezit qe duan.

jam ndryshe, ju them, shume ndryshe. shikoj shtirrjen si fenitet si kuja per nje kocke, thele, a nje gote gjak, shikoj te paparat, degjoj te padegjuarat, ndjej te pandjerat, ne lekure ne zemer e ne shpirt.

kjo ndryshe, kushton, kushton qetesine, paqen, lumturine tende dhe me bashkejetuesit ditor; kushton ju them, kushton kjo ndryshe; duhet force e madhe perballimi, puls durimi, nje shpirt me dimesion universin, ndryshe, vdes pa kuptuar pse vdiqe.

jam ndryshe, kam qene qe femije ndryshe, e kjo ndryshe me beri kaq te rritur, te pjekur, plot drite.

fragment i 4 publikuar ne blogun tim.

shenim: fragmenti I PAREi shkeputur nga" gjithmone ndryshe" ne 3 pjese, publikuar kudo ne social, eshte fallsifikuar nga irena dono ne emer te nje poeteje te huaj qe s'e njoh. dono ka nje qellim - te prish perandorine time poetike bashke me burgaxhinjte e komunizmit. Por duket kaq banale lypsja per buke, o zot, sa prostitute, behet njehere hakmarrja, po kjo i ka zene radhe qe zencin ethet e mos e lencin me, si te gjithe, e? kulmi. e mbylli fb e pare se i erdhi laku ne fyt. djalle dhe lezbike)

-.-

TANI QE JAM RRITUR

Tani qe jam rritur kam fustane te shtrenjta,

qendisur e stolisur me trantella

qe s'kam patur ne femijeri

por s'i mburrem askujt.

Kam kepuce te firmes,

prej lekure e take larte

qe enderroja ne femijeri

por s'i mburrem askujt.

Nga ajo femijeri

kam dimrat ne lekuren e regjur,

endrrat ne djepin e akunave

pjekur ne preherin e stinave,

e pamundur ta zgjoja diellin

ne shtepine e ftohte prej argjile,

ne muret me andra

ku pikonte mundi i jetes,

e buka e gojes s'shte e lehte

ne fshatin e vogel.

Nuk dua te bej zonjen

S'eshte pune per gra te vuajtura.

Me pelqen

ai parfumi i djeses se nenes,

ato duart me kallo te babait,

sunduku me endrra

qe hapa ne mesmoshe.

Une jam rritur,

vec dashurise s'lus asgje.

Zogjte e pranveres mbi qerpik

i pres me mallengjim,

aty ne folene e ballonit

ku une s'banoj me.

Kalova dallget e terbimit

vjeshta me vjeshte per gjysem shekull

ku vdiqa si perendi

e u zgjova mijera here si legjende.

Jam kerkushi per fansat e mi,

jam gjithkush per mbretin tim

sikur simfonite e pakendueshme,

sikur perjetesia ne timbrin e albes,

jam gruaja e mohueshme

ku asgje s'me falet.

E shikoni sa jam rritur?

Sa bukur jam veshur e lire, as shtrenjte,

femijeria ime

e gjitha nje shpirt.

Tani qe dashuroj

ju a dhuroj gjithe frymen e qiellit,

Une jam rritur,

Jam rritur,

RRITUR,

UNE.

.,.

ti hiene si shoqet e tua

ne jeten time

duke qeshur e pa zhurme

pa tru

e pa shpirt

nga sot per neser kapet qiellin

ne pellembe poetesh te rreme

mes shoqerie te rreme

si hija mes vjeshtes

kapercyet hyjet

si juda

bashkerisht bashke

deheshit ne dell perendie

e pergjonit cdo dite driten time

e kaperditeshit si une

me vrisnit mua origjinalen

te jetonit ju.

barkas

majtas

djathas

perkedheleshit me njeri tjetrin

me puthjet e mia

me lotet e mi

me dhimbjet e mia

futeshit neper floke, buze, fryme

tinez e pabesisht

zgjateshit per nje ledhe te vjedhur

per nje lufte te vjedhur

per nje heshtje te vjedhur

e mashtroheshit

e masturboheshit

fortesisht bukur ne boheme

njehere zotit e tjeter djallit.

Cmendeni prej harlisjes time

si grua fisnike

harbueshem ne sulm gjithmone

cila e cili kryente krimin

ishte ne liste,

cila e cili ofendonte

ishte cmuar.

E nata s'kisht te sosur per mua

e dita s'kish mbarim per mua,

ti dhe shoqet u mundet

ngojit lavdine time

e mbete peng i bishave

pa menduar se bota rrokulliset

se nje dite gropen qe hapet

do binit pre unisise.

ejani te me kapni

ne stuhite e mija prej flake

ne uraganet e dashurise se terbuear

ku pergjunjen zotet

ti hiene si shoqet e tua

s'dini te mbani vendin

as te rrini me gra te mira

si une.

e mira ju frikson,

e mira ju terbon,

e mira ju vret.

me quajne ed dok

jam athina.

u linda prej prinderve te varfer

plot dinjitet

jam nena e bijve te mi

plot dinjitet

jam gruaja qe jam ngritur vetem

pa asnje ndihme mbas cdo rrezimi

jam keshtjella e pamposhtur

qendroj unike ne gjenin tim

jam si hyja qe me beri koken

me te miren qe njoh

jam shoqe e grave te dhunuara

e te poshteruara,

i ndihmoj me se mundem

mos perjetoje dhimbjet e mia

permes tyre, mos degjoj jehonen

e lutjeve te mia

jam mishi i mavijosur i cdo ngjyre

i cdo gjuhe, cdo kufiri

e cdo besimi

zeri im i revoltuar

behet ne miliona pellumba paqe

mendimi arratiset te gjej

ata qe s'jetojne me

jam nje qelize gruaje antike

qe le gjurme ne muaj vite e jeton neper shekuj

si legjende

jam nje personifikim i mrekullive

jam dashuria e pavdekshme

jam fryma qe frymon stinet

brinja e brinjes se Eves

zemra bujare e Adamit

te tera ne mua.

ne trupin tim jane te gjitha grate e fuqishme

qe s'kane guxim

qe s'kane liri,

qe vuajne ende ne kete epoke te mjere

ku toka digjet

e qielli zhvatet

ku armiku eshte mik

dhe tradhetari ben heroin.

ndaj kur pyesni kush jam une

gjejni poezine e Athines ne blog

ne gogle

dhe merrni pergjigjen

ti hiene si shoqet e tua

u zgerdhive me vdekjet e mia

ishe ne varrimin tim

u zgerdhive edhe aty,

e sot, do te hiqesh une?

ti tru boshe mendove

se kur je ne turme fiton mbi gjithcka,

shumica te mund,

shumica te vjedh,

shumica te vret,

por sa shume gaboje.

une jam ajo qe te mesoj sot

se nje grua e mire edhe ne burdello nuk lyhet me turp

edhe mes tradhetaresh del patriote

mes ujeqsh del luaneshe

e ty kjo une

te pelqen, e do t'ja ngjisesh asaj fytyre prej balte

asaj zemre te ndryshkur e shpermoqur si gjethe

atij shpirti qe me nuk te perket.

nuk ke, e ke shitur mijera here,

as vetja te dhembsur.

kur thua je shoqe e grave te dhunuara,

me ze e qeshura me lot.

ti je dhunuese, ke bere dhune

si shoqet e tua

natyrisht

kur thua je ngritur nga rrezimi

mua me ze e qeshura me lot

e bie ne toke.

Ti s'di c'eshte rrezimi

ngritja, perbuzja e vdekja

ndryshe ti, kishe karakterin tend,

jo te lakmosh timin.

Ti dhe shoqet e tua keni nevoje per tjeter

kemishe te bardhe e ne sanotorium, qe

andej mos dalcit kurre.

Ate qe bete mua, mos e ushtroni

me gra si une.

Shenim: keto poezi (pjese biografike unike ne bote)e jo vetem jane vjedhur nga arjola zadrima. nuk dua te ngjyej gojen me vrer, por eshte kronike mavria. si i ka katandisur? copa copa.

.,.

je ajri

ne frymen time i mbire

jam flaka

ne gjuhen tende e shkrire

je gjaku

qe zemren time pulson

jam vesa

me buzen tende rroje

je oazi

burim me puse thengjinjsh

jam qumshti

etje e pangopur perendish

je mal

mbi kodrat e mia gjelberuar

jam ujvara

ne syte e tu leshuar

je pylli

ku harboj lirine pa fre

jam kaprollja

si luani me nget

je ylli

ne naten qe shkoj

jam hena

ne erresiren e ftohte

por me pare

je shpirti im

je fjale e embel

per cdo zgjin,

trendafil plot arome

te kepus e s'te kepus dot

ja ne gjoksin tim te fus

lutme nje puthje, ti lutme!

ah, se te kaloj per frut

e te kafshoj pastaj,

fort fort une

qe brenda meje te jetosh

mat, me s'mund te shkosh!

te me kesh sic te kam

te me mbash sic te mbaj

shpirt me shpirt

nje kafshate ndare

fryme me fryme

ku fryme merr edhe marre!

je i imi

shkrire ne mua

ti uragan i eger

une stuhia e terbuar

me ben diell e me hedh shi

me lag kurm e me lag gji

e prap etje dhe uri

s'ke te ngopur

me dashuri

tek verdhoj si neper enderr

ti bajrami e une pashke

vitesh iki e vitesh vjen

dy buze, nje zemer, bashke.

dridherime me cmenduri

nje trup i vetem e dy qirinj

dhe pasioni ulerin

dhe loti, oh loti, sa mallshem bie,

- ah, qaj akoma, akoma,

me peshperit.

Dhe dallge

ngrihem

terbohem

marrosem

pa faj

e serish turrem

harbohem

e shkrihem

ne vaj

dhe sulesh

dhe pushton

dhe hesht

ne vend,

si feniksi oh digjesh

nga pend ne pend

me fuqi

dhe me jete

me mekon me dashuri

je burre i bukur

si ne peralle

bekim e lumturi

jam une, vec une

qe boten tende pleks

ti dhe prap ti

dimri qe djeg

mbive tek une

si gjemb trendafili

te corra te gjakosa

tani mos qaj

pse kendon si bilbili?

oh shpirt

sa fort te dhemb

nje dhembje qe therr

por kurre s'te shemb

pranvere e celur

yje ne gjithesi

ti je kater stinet

une dliresi

ti simfonia e arte

turbine universi

ti vera e pare ne gote

qe dehesh sot

te ngroh

qe bryma te marr arrati

me puth

qe te te puth perseri

dhe mos ndalo vrullin

te shikoj kreshtat e rrezeve

siper reve

ne lugina

paqesorit ne breg

si kal i harlisur

me gjemo

sa s'kam vdeke

trendafil i kuq

trendafil i bardh

ti curket me lot

une grushtet me flake

ti dhe ti

perjetesisht ti

ne fryme ne fjale ne mish

te ndjej gjithmone

dhe le te vdes e mos te ngjallem

aty te rroj

mish ne mish shartuar

duar me duar penguar

ne blerim

e ne dite gri

ti zjarr e une stuhi

dy shpirtra ne nje goje

une bleta, e ti mjalti me hoje

fragment i pa mbaruar per t'u ripare. e ka vjedhur malukati papagjoni, e pashe disa anomali te tjera. nejse, nuk ka vite rinie, eshte permbledhje e poezive te mia. e ato jane new entyri ne bote, nuk e ndyr gojen me, jo, tani eshte e qarte situata.)

-.-

Nuk te larteson askush pervec vetes tende. Ki besim ne vete, degjoje kur te flet, shikoje kur te shikon, dhe qendroji fisnik nese mundesh! Nuk te larteson as te do askush ne kete bote pervec vetes tende. Familja luan rol te rendesishem, por nje rol eshte gjithesesi: vetja, vetja jote te ngjit ne qiejt e pafund, dashuria te con ne universin qe s'eshte ndertuar ende, por serish vetja eshte protagoniste. Nuk te larteson askush pervec vetes tende, edhe zotat behen indiferent nese nuk ekziston ne linje te pare si madhesht

ia e hapit, zemres e shpirtit.

- fragment autobiografik

-..-

si sot

si vjet

si mot

e pergjithnje

jetoj ne trup

ne zemer mendje e shpirtin tend

kur jam aty

sigurisht

te fjal te puth e bej dashuri:

nje peme me fryta te shijshme

nje zoges krahearte

nje roze qe erren ia rremben

nje qiell i vetem bashkohemi

gjer ne cmenduri

dhe te leshoj tokat me deshire

nga goja te jap puthje me drite

me duart te bej skulpture gjate

dy syte ndezur qirinj per nate

e mbledh ne krahe gjithe embesi

jashte e brenda nje gjithesi

brenda e jashte universi

rrenjezuar perjetesisht

jam sot si vjet

nga mot e pergjinje

ne trup

ne zemer jam

ne shpirtin tend

fragment i pa mbaruar vjedhur nga lasgushi me caste caste, dhe nga haxhi dekolli. mire te gjallet, po te vdekurit c'dreqin duan? nejse, eshte serial psikoza e semure qe mban muzen e qofte largut. haxhiu s'eshte poet, papagall ne persosmeri.

MALUKETRIT

Te presin flatrat

te shkulin pendet

te rrjepin lekuren

e pasandaj

te thone:

pse s'fluturon drejt universit,

ti je magjike?

Por a fluturon shqiponja

pa krahe!?

Te torturojne

te poshterojne

te vrasin

te bejne frymemarjen,

e pasandaj

te thone:

pse s'jeton,

jeta eshte dhurate?

Por a ringjallet i vdekuri!?

Te vjedhin enderrat

dhe i bejne kor per papagalle

sorre e skifter

e pasandaj

te thone:

Pse nuk enderron,

ben mire te flesh sy hapur?

Si behet nje enderr

pa endrra!?

Te shkurtojne gjuhen,

te presin veshet,

te verbojne

e pasandaj klithin:

Ne te dhame gjithacka;

nje qiell, nje jete, endrra e shprese,

por akustika e jehones

s'ta dha kete shans.

E c'faj kemi ne?

Si behet,

Te zgjohesh ne fund te gremines

e te brohorasesh vdekjen tende?

Me shpatullat e krysura

te ndjesh lengimin e eshtrave?

Si mund te lindesh mes resh shterpa?

Ne shi shekullor

a ka dit muaj e vite!?

-.-

Ti possono dire ti tutti i colori;

ti possono buttare fango addosso

ti possono umiliare possibilmente in ogni maniera

ma fa parte della vita.

Per esempio.

Ti vogliono corrompere in tutto per tutto

perché non sopportano l'onestà e l'ingenuità;

ma sta a te la scelta...

Ti vogliono burattino o schiavo

perché non sono in grado di lavorare dignitosamente;

ma sta a te la scelta...

Non temere umano dall'ignoto;

la sua oscurità ti fa vedere la luce che atterriamo

da terra in cielo.

Lì dove tramonta l'inferno.

Sempre ce paura della verità;

ti sconvolge... ti dormenta...anche quando gridi verso la libertà..

bivio la fantasia, altrettante la realtà.

Ti possono schiacciarti;

ti possono togliere il respiro

ma non smettere mai di lottare.

Ciò che fa parte della tua vita,

famiglia, anima o in amore,

ti appartiene...

difendila col corpo e sangue,

e non lasciare nessuno

di diventare una parte di te

se tu non lo vuoi.

Non permettere a nessuno

di rubarti

maltrattarti

bullizarti

e violentarti psicologicamente fisicamente

e spiritualmente...

Perché se lo fai umano

umanamente sei condannato a soffrire per il resto

dei tuoi giorni.

Dirai al tuo Dio stanco e sfinito

che vuoi morire.. questa vita non fa per te..

non l'avevi sognato cosi...

non fa per te ipocrisia.

Da un errore diventano due.

Ti possono fare di tutto nella vita;

fa parte si essa,

ma non tollerare a te stesso di diventare

assassino, ladro e bugiardo..

Dentro il male resta te stesso

perché in tutti modi, tutte le lingue,

in tutte le preghiere, tu senza accorgerti

li hai sconfitti !

-.-

Te them se nuk te dua moj nene,

ty o atdhe i shtrente e ty dashuria ime e vetme

do genjeja shpirtin tim te vuajtur.

O, gjithesia ku njom cdo lot te dhembur.

Ju me dhate jeten ne te cilen banoj,

e nuk di per sa do t’ju jem ne borxh

ketu ne toke, e me shume pertej ne qiell:

zemren luftetare,

asnje pervec Zotit s’kishte fuqi

te krijonte nje imazh qe spikon paraardhesit,

malet e shqiponjes qe rriten nga ju ne mua:

asgje nuk me lumturon te jem bija, pema, epshi

ofroj gjakun tim ne perejetesi

qe t’ju shikoj gjithmone gjalle.

- fragment