KUR E NJOHA DIELLIN -Edlira Jorgji Doko
- edlira jorgji doko
- 20 mag 2016
- Tempo di lettura: 1 min
Kur e njoha diellin, isha nje heneze e vogel; Me gjurmonte neper re, e me ngrinte prite. Shikoja gjithe e trembur, ashtu si nje sorkadhe; Me dukej nje djale i brishte, une nje grua e madhe. Ai me afrohej, une ikja me larg; Por sec ndieja ne shpirt, pak ngapak maraz. Kalonte nata, kalonte dita; Tretej erresira, shembellente drita. Dilja ne lendine, mblidha lule te egra; Kur ulesha ne toke, me shponte ferra. Aty dilte dielli, me duart prej flake; Pergjonte nje puthje, e nje fjale nazake. C'ishin ata dy sy, si deti ne stuhi?
Dhe buzet plot me epsh, plot me dashuri?
Me mori buzeqeshjen, me mori dhimbjen; Me mori endrren, lotin, edhe jeten time. Eshte kaq i bukur, eshte kaq i mencur; Nuk rri dot pa te, jam teresisht e dehur. Verona me 20 maj, 2016 18:26
Comments