JAM UNE AJO - Edlira Jorgji Doko

Jam une ajo lirika e vone qe u fenit, ne kullen e vjeter me krahe engjujsh, neper det e lumenj e neper nate nje pikel gjak, jam une ajo, qe flet me shenjtoret e vdekjes. Jam une qe sheh damaret e syrit te gjalle, ajo qe veshtron yjet ne trungje pemesh e lulet e pacelura ajo qe dremit gjelberoshe ne vjeshte; dridhrima e lehte qe permbyt terrin, dhe qe acarrin e ftohte rrenqeth para heshtjes nje kurore dielli! Jam une ajo ne tyten e poezise shtrihem nje gjarper per vlagun e kohes nen lekure, ajo qe kthen e merr udhen per shprese, ajo me endrra te zhuritura te perveluara, ajo qe udheton horizontin me flatra te vogla nga eshtrat e mia. Jam une ajo dredhkez e flakur, ajo qe lind e varroset, ajo zogeza me kenge dhimbjesh e dhembur, ajo drite qe kaperdihet ne qiellin e cilter.

Jam une ajo me shigjet e plumb gjakosur ne ajer,

ne furtune e ne stuhi nje lot vuajtjesh mbledhur,

fanare e gardiane e dimrave te bujshem,

dhe shkendija e cmuar si perendi e lashte.

Jam une kroi ku pijne zogjte e yjet musht

fytyra e henes

ne pasqyre. Jam une puthja e kafshimi qe lendon, ajo perplasje ne brigjet e botes se hapur, ajo qe kundermon dashuri ne cdo port. Nuk e them per mburrje se mekatare jam gjer ne fyt e kam bere zjarrin hi e hirin zjarr, barkat e vetmuara lundrimet nga shpirti im marrin fryme! Vetem nje ishull me rrenje te thella valvitet keshtu mirenjohes ne toke. Verona : 2013-2014-2016