SUELA-Edlira Jorgji Doko

- gruaja Nobel -

Eshte romani me i bukur, qe nje shkrimtar mund te shkruaj. Eshte poema me e bukur, qe nje poete mund te thur. E embel e brishte, natyre e gjalle eshte ajo. S'ka miresi e as vale, dhe perendi ne toke, qe ti ngjasoj.

E mbaj ment nje krijese te vogel, ne shtepine e Tezes. E mbaj ment neper mjegull, me floket bjonde. E vecme ne sy, derdhur ne femijeri. Nder me te bukurat mrekulli rrjedh gjak i fisem i pranveres.

Fluturojne vitet fluturojne, dallendyshja ka cerdhen e saj.

E ka fjalen prej flake sic ndizet qielli ne Shen Lorenco. Bukuria dhe dhembshuria nje dritesim ne tokat e saj.

Dhe po ajo eshte kenga, me e bukur. Dhe balada qe mund te fitoj, nje cmim. Eshte jeta, brenda ne jete. Eshte heshtja, brenda ne heshtje. Eshte lulja, brenda ne lule. Per cdo fjale e metafore gjithesi qe cdo Zot e pagezon:Gruaja Nobel! Verona me 22 tetor, 2016 20:43