KUR KENDON NJE THELLEZE

Te dish te besh te kendoj nje thelleze ne kopshtin e Pompeit ne zhurmen e dallgeve qe te ndjesh zerin e shpreses pertej ishullit me zerin e dhimbjes me zerin e agimit te dites me rrenqethje n e gjelberimit mes degesh ne perjetesi... Jepi boten e syve te tu jepi zotat e tu jepi lirine ne oferte o hapat e natyres te miratoj nje perandori te hyjnizuar ofroi madheshtine e jetes ne bregdet me gerthitje dallgesh te larta para trendafilave me thjeshtesi ne teater sekretin pa zbuluar Cdo levizje lerja fatit fatit si nje doreshkrim qe ne kembanen e gezimit te dehet te lind e te vdes e kur perpelit krahet ne ajer lere te kendoj poemen e dashurise lere ne ambjentin e saj diellor e jepi hapsire trupore dhe shpirt te ndjej zerin e flladit pranveror muzike pemesh te shenjte Lere ne male lugina e fusha ne barera plot vese te zgjoj papritur driten e dites perhumbu i teri nen vellon e saj kendoji dhe ti bilbil ne qetesine e pa menduar te henes ne rritmin e buzeqeshjeve te nates me nje qiri s'ka dyshim te gjesh frymen e loteve e mbi trupin tend nje dridherime e embel behet vdekja se gjithcka jeton brenda jetes! Verona me 22 prill, 2017 18:48