MEMEDHE DASHURIA-Edlira Jorgji Doko

Te dish te besh te dashuroj atdheun nje femije ne kopshtin e Arberit ne zhurmen e dallgeve te Adriatikut e Jonit qe te ndjej zerin e shpreses pertej Sazanit me zerin e dhimbjes me zerin e agimit te dites ne rrenqethjen e gjelberimit mes degesh ne perjetesi... Jepi boten e syve te tu jepi zotat e tu jepi lirine ne oferte o hapat e natyres te miratoj nje perandori te hyjnizuar ofroi madheshtine e jetes ne bregdet te qendise himnin e deshmoreve para trendafilave me thjeshtesi rrefeja ne art sekretin Cdo levizje lerja fatit neser si nje doreshkrim qe ne kembanen e eterve te krenohet te lind e te rritet e kur perpelit krahet ne ajer lere te kendoj poemen e dashurise lere ne ambjentin e tij diellor e jepi hapsire trupore dhe shpirt te ndjej zerin e flladit pranveror muzike pemesh te shenjte Lere ne male lugina e fusha ne barera plot vese te zgjoj papritur driten e tradites perhumbu i teri nen magjine e gezimit kendo dhe ti bashke ne qetesine e pa menduar te henes ne rritmin e buzeqeshjeve te pa fund s'ka dyshim me nje betim te gjesh frymen e loteve e mbi trupin tend nje dridherime e embel behet vdekja se gjithcka jeton brenda jetes! Verona me 22 prill, 2017 18:48