PASHE NJE ENDERR QE NUK DOJA TE ZGJOHESHA - Edlira Jorgji Doko

Pashe nje enderr, nje enderr mengjesi

Diku ne toka te panjohura te njohura e te largta

Ku dielli digjte si puthje djaloshare

Dhe grate ishin te bukura si perendesha

Me veshje te gjata qe mbulonin kembet

Ne krahun e majte kishin nje qylim punuar me dore

(nje mendim mekatar ne koken time donte te vidhte nje)

Dhe ecnin e vinin si lule kembore.

Te heshtura te qeshura shkonin mbi grure

Po nuk degjoja ze, asnjera nuk me foli

Une veshur stil modern(nuk mbaj mend), por zbathur

Ne rruge me cakull e zhavorr

(ndryshe nga rruga e tyre e gjelbert),

Ato shkonin perposhte e une ngjitesha lart.

Me tej nje manaferre mbushur me fruta

E zgjas doren e kepus nje degez,

Nuk kishin shije si manaferra, pak me te serta,

Te tharta sa kumbullat e pa pjekur.

Ai qielli i thelle, kaq i madh, blu me ca re si qumshti

Pa yje ne sfond formonte nje oqean

E ngjasonte kaq i lart e i parritshem

Sikur nje tunel pa brigje e i pa ane.

Ne maje te kodres qindra shtepi (nje kateshe)

Sistemuar ne rradhe si keshtjelle ilire

Nje pasterti e nje ndarje arkitektonike

Kudo jeshil, kudo lule, kudo paqe.

Nuk pash zogj, as kenge, as vjeshte

Vetem nje mal me dhimbje e me mall

Dhe perroin tek derdhej perplot e ngadale

Tamam si ne enderr si ne perralle.

Drita nuk ishte kaq e fort sa tek ne

Pak me e ulet ne rreze, pak me e zbehte.

Dhe shikimi kishte kufinj e limite

Mure pa mure, duket nuk duket

Trasparence e hapur e mbyllur

Nje soje jete ne nje planet te vdekur.

Diku nje fshatar (mezi dukej) me parmende

Leronte arat si ne kohen tone

Ne koke kishte lidhur nje shami

Ashtu si arbereshet neper dasma

E fershellente nje melodi vaji

Sikur dicka e keqe t’i kishte ndodhur.

Nuk kisha ate etje te shushatur qe kam cdo dite

(Qe po s’e preka kureshtjen vdes nga mos dija)

Me dukej vetja ne mjegull e humbur;

Une per ta isha e padukshme si mos jetese

Ata per mua ishin real si ne jete normal.

Mendoj se ishim ne nje kohe biblike

Shume te bukur per te besuar syve

• vijon