ATY KU BOTA DUKET E SHUAR DALIN GRATE MENDJELEHTA E ZHVISHEN – Edlira Jorgji Doko

Njerez ne peligrinazh

drejt perandorise se kupes se arte:

te bardhe, te zinj, te verdhe, me o pa fytyre,

per nje gllenjke lavdi…

Dikush kendon kengen e qyqes,

dikush vret te vdekurin te mbijetoj,

dikush sulet si bishe e eger,

per nje kolltuk

per nje emer

per nje titull, jetojne.

Vdesin njerezit e rralle

nen driten e nje kandili

futen nen toke e nxjerrin diamant

futen nen det e nxjerrin perla

futen ne heshtje e nxjerrin kenge,

vdesin njerezit e rralle.

Aty ku bota duhet e shuar

dalin grate mendje lehte vishen e xhvishen qindra here

ne dite, aty ku dielli humbet mes reve

del parlamentari dhe merr rrogen dhjete fish me shume

se punetori

piktori nxjerr syte ne telajo per te shitur nje piktur, te paguaj qirane,

e asnje nuk qau mundin e poetit qe shtrydh veten per nje poezi,

vdesin pyjet

rrojne drizat.

Lihet ne erresire drita

nuk duhet te kaloj mesnaten

e hijet shumefishohen ne jehonen e vjeshtes.

Vdesin njerezit e bukur, me Zot me nder e te pasur

aty ku bota duhet e shuar

dalin grate mendje lehte vishen e xhvishen qindra here

ne dite, aty ku dielli humbet mes reve

del parlamentari dhe merr rrogen dhjete fish me shume

se punetori

piktori nxjerr syte ne telajo per te shitur nje piktur, te paguaj qirane,

e asnje nuk qau mundin e poetit qe shtrydh veten per nje poezi,

vdesin pyjet

rrojne drizat.

• fragment