ATY KU BOTA DUKET E SHUAR DALIN GRATE MENDJELEHTA E ZHVISHEN – Edlira Jorgji Doko
Njerez ne peligrinazh
drejt perandorise se kupes se arte:
te bardhe, te zinj, te verdhe, me o pa fytyre,
per nje gllenjke lavdi…
Dikush kendon kengen e qyqes,
dikush vret te vdekurin te mbijetoj,
dikush sulet si bishe e eger,
per nje kolltuk
per nje emer
per nje titull, jetojne.
Vdesin njerezit e rralle
nen driten e nje kandili
futen nen toke e nxjerrin diamant
futen nen det e nxjerrin perla
futen ne heshtje e nxjerrin kenge,
vdesin njerezit e rralle.
Aty ku bota duhet e shuar
dalin grate mendje lehte vishen e xhvishen qindra here
ne dite, aty ku dielli humbet mes reve
del parlamentari dhe merr rrogen dhjete fish me shume
se punetori
piktori nxjerr syte ne telajo per te shitur nje piktur, te paguaj qirane,
e asnje nuk qau mundin e poetit qe shtrydh veten per nje poezi,
vdesin pyjet
rrojne drizat.
Lihet ne erresire drita
nuk duhet te kaloj mesnaten
e hijet shumefishohen ne jehonen e vjeshtes.
Vdesin njerezit e bukur, me Zot me nder e te pasur
aty ku bota duhet e shuar
dalin grate mendje lehte vishen e xhvishen qindra here
ne dite, aty ku dielli humbet mes reve
del parlamentari dhe merr rrogen dhjete fish me shume
se punetori
piktori nxjerr syte ne telajo per te shitur nje piktur, te paguaj qirane,
e asnje nuk qau mundin e poetit qe shtrydh veten per nje poezi,
vdesin pyjet
rrojne drizat.
fragment
