APOLLO - Edlira Jorgji Doko

Ne pelegrinazh poetik poetet futen ne rryma te fuqishme. Presin gjithe naten yjet, e stinen qe pjell endrra. Qendrojne aty ne heshtje, pa folur si ikja e Dantes ne ekzil, nga Firence ne Verona e kontrollojne levizjet ne imtesi. E lum ata njerez qe hyjne ne Olimp, e bejne serenate kenget e puthjes, per te larguar vdeken qe sillet si nje vejushe rreth nesh. Se dashuria eshte si zemra ne kraharor e te jep krahe te fluturosh! E nderkohe qe syte derdhin lot te c'lirte leshohen meteor mendimi neper livadhe ne vrapojme mbas si femijet per flutura per te kapur eren ne eufori, pemet ne vallezim! Dhe aty takojme shenjtoret, poetet e vjeter, balata lufte… E asnje nuk kujton dot memorjen! Ndodh si magji, nje shkrepetim drite… Per cdo teshtim qe perhapet ne ajer eshte si zogu ne dite me shi! E nuk ka moshe, as vdekje, gjuha e dhimbjes e kodi i shpirtit per te gjithe eshte ndryshe. Shikoni me sy mbyllur Alpet nga repira ne maje, e mos u masni me boren ne mars! O pranvera! Kur e puth diellin gjelberon si vajze pesembedhjete vjece… Po kur soset vjeshta e sjell shkembinj gjethet bien, e plaget zhduken pergjithmone! O babai, ai shendrohet ne nje hero, kur shkruaj per te, shkruaj me gjak 0 pozitiv! Keshtu eshte udhetimi ne shekuj, e nuk eshte rruga “Appia” ku cdo qytetar mund quhet romak. Eshte Apollo qe bekon! Tani qe i bera emrin, me rrenqethet mishi! Si ju gjen? Vjen ne lutje. dhe jo ne gjume! Ndjeni nje energji plot zjarr ne trup dhe zemren shume te lehte. Qendroni aty ne heshtje, pa folur si ikja e Dantes ne ekzil, nga Firence ne Verona e kontrolloni levizjet ne imtesi.