Ah, jo, o urate - Edlira Jorgji Doko
NJE PRIFTI TE GJORE
Ah jo o urate nga Shqiperia e jugut, Ti ne kete qiell nuk hyn me e mos u deshpero, as me lutjet e Zotit as me dhimbjet e Krishtit as me njemije marifete qe behen ne social. Edhe sikur te zvarritesh kemba dores per ne Kishen e Lacit edhe ne Medjugorje edhe ne Lourdes. Asnje nuk te hap me deren dere qe e thyeje me heshtjen tende.
Asnje nuk te kerkoi meshire meshire qe e pije ne altar me kupe. Dhe shkoje tek romaket e me ngulje nje gozhde dhe shkoje i pari, para Maria Madalenes e krisje nje gur ishe kudo ku digjej Troy. Ishte ne cdo mekat i pari ti "fisniku" i bibles ditore nuk le me armiq pa u puqur.
Ne nyjet e lisit beje gosti gjakun tim, ne meshat e urrejtjes klithje si i marre, ah, jo, harroje o urate ketu s’gjen shelte ne prag.
Nuk do gjesh buke per dhembet e rene qe duken si ure e shkretuar nga bombat. Hiqe kryqin nga gusha o urate hiqe dhe lekuren laje ne det hiqe dhe zemren e mjere, e behu njeri nuk ka c'te duhet veshja e zeze, qe nderit
s’ja njeh profumin e blerte.
Ti nuk je engjell i popullit te mbash estimat e Padre Pio,
qe ecte zbathur ne dimer
qe flinte ne dhome pa drite;
Ti nuk je shenjtori me i madh
Te ecesh ne shkretetire si Shen Antonio
qe beri familjen e madhe te monakeve
e qe nga antikiteti jeton ne kohet tona;
Ti nuk je bari i reve
te shikosh me sy lakuriq Shen Merine
qe te prekesh fytyren e Hyjes
qe te flasesh per mirakull ne mesh;
qe te perfytyrosh luftrat e reja, e reja
djallin me veshje njeriu, djallin,
e te hiqesh i convertuar me deshire,
qe besimtaret te afrohen ne shtepine e kultit
pothuaj nen nje marifet profetik
per te rrotulluar diellin ne shi.
Ti mund te jesh si krisja ne grure
ne nje fushe pafund, e shume shtylla
qe mbijeton nga zemergjeresia e tokes;
qe kendon nje paragraf te psalmit
per para; e del ne fshat si don Camillo
ne romance qe ben potere revolucionare,
eshte kudo, fut fundet ne punet qe njeh.
Asnje s’eshte i sigurt dhe ne kishe
per ty qe s’perjashtohet mundesia e pafajsise
por cdo veprim yti ishte kryqezim;
qe me linte pa fjale, turbullonte besimin tim
ne shpirt, dhe thoja: Nuk ka siguri
njeriu as ne krahet e Zotit.
Qe ne fund te fundit i desha te tere
me dashuri nene me vdiqen
me varrosen ne terrin me te thelle
qe vetem hijet e zeza flene;
si u zgjova pyet Shen Tomaso
me kaq jete te gjalle
u ringjalla nje pranvere.
Nese troket dhe njehere ketu o urate,
laj gojen, trupin, ndergjegjen me uje te bekuar,
lutjet e tua bej Pater, Ave Maria, Gloria
digiunio dhe gjynjezuar.
Une i kam falur armiqte e mi
e jetoj ne paqe me veten.
Kam vetem nje credo; nuk harroj.
