NUK KAM ASNJE PUSHTET TE PERMBAHEM - Edlira Jorgji Doko

Puthjet e mia i bera qindra zogj,

ne ajer, ne peme, ne pyjet me te bukura te planetit,

me simfoni pranverore,

me adrenalinen e nje njezetvjecare,

me flatrat me te fuqishme,

me gjak dhe me mish,

me dhimbjen qe trondit cdo te vdekshem,

me fytyren e qiellit ne naten e dashurise.

Heshtjen e bera keshtjelle,

me nga ato mure antike ne themel,

qe nuk rrezohen nga stuhia e nuk thyhen nga era.

Dhe perqafimet e mia i shkembeva ne njemije trendafila te kuq

si zjarri qe flakerin zemren ne miliona shkendi

Nuk gjendet nje kopsht kaq bujar sepse i thane vjeshta e plakur

qe grindet, sjell acar, e perpiqet te hyj ne pranvere pa pyetur,

jam nje hene qe dal kur dua e bej drite ku dua,

jam nje grua qe quhet natyre e gjalle e eci me kembe,

jam toka ne shkretetire me duart prej oazi,

e te nis dashurine nga shpirt si nje valange (ortek).

Jam shiu me i vrullshem qe bie ne syte e tu

qe kur bashkohen me lumenjte e dhimbjes time

nuk kam asnje pushtet te permbaj lotet. "

- fragment